Bycie chrześcijaninem to wezwanie miłości, przyjaźni, wezwanie, aby stać się dzieckiem Bożym, bratem Jezusa, by stać się owocnym w przekazywaniu tego wezwania innym; by stać się narzędziami tego wezwania. Jest tak wiele problemów, są trudne chwile: Jezus przeżył tak wiele z nich! Zawsze jednak z tą pewnością. "Pan mnie wezwał.
{"type":"film","id":491960,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Saga+%22Zmierzch%22%3A+Ksi%C4%99%C5%BCyc+w+nowiu-2009-491960/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Saga "Zmierzch": Księżyc w nowiu 2009-11-30 10:15:36 Postanowiłam napisać kilka słów, żeby obalić powtarzający się na forach mit, jakoby Kościół Katolicki popierał Zmierzch. Zetknęłam się z takimi opiniami ( dlatego, że rzekomo Z. promuje czystość przedmałżeńską, jest przeciw aborcji, etc.) i nie są one prawdziwe. o pierwsze, Zmierzch wcale nie promuje czystości - gdyby promował, to Bella nie naciskałaby na Edzia, żeby w końcu się z nią drugie, nie promuje też zakazu aborcji, bo idealny wzór cnót doktor Cullen namawia Bellę do zabicia nienarodzonego dziecka (potworka?)Po trzecie, bohaterami są "dobre" wampiry - nie ma ich w realu, lecz od dawna w kulturze i mitologii symbolizują siły demoniczne/zło. "Dobre" wampiry są równie bezsensowne jak "dobra" magia i "dobrzy" przestępcy. Trudno, żeby KK zgodził się z takimi tezami. Po czwarte - bohaterowie wyraźnie mówią, że (jako wampiry) są potępieni. Potępienie to wedle katechizmu stan śmierci duszy, przynależność do szatana na wieki. Bella decyduje się na ten stan tylko dlatego, bo podoba jej się przystojny wampir i żywi ona do niego gorące emocje. Wychodzi więc na to, że emocje i uczucia ziemskie są wazniejsze od wieczności i życia po śmierci. nie wiem, jak KK mógłby się z tym piąte, związek promowany przez książkę jest przykładem dewiacji. Tak, to modne słowo, wszyscy z niego szydzą, ale innego jeszcze nie wynaleziono. Jak nazwać sytuację, gdy ktoś żywi się krwią (zwierząt czy ludzi)? Argument o rzeczywistości baśniowej nie ma racji bytu, gdyż powieści Meyer rozgrywają się nie w żadnym wyimaginowanym świecie, lecz w codzienności: szarej i zwyczajnej. Po szóste, oficjalne stanowisko Watykanu pojawia się w licznych opracowaniach, magazynach, na stronach internetowych. Nie mam zamiaru kogokolwiek przekonywać do chrześcijaństwa, nie interesują mnie też ciągnące się w nieskończoność dyskusje na temat tego, co robi Kośćiół, jakie są dzisiejsze czasy, co kogo w tym bawi i śmieszy, co kto mysli na ten temat. Chcę po prostu przedstawić fakty: Zmierzch nie zgadza się z chrześcijańską wizją świata. Jezeli ktoś nie akceptuje tej wizji świata, jego sprawa. Nie będę go przekonywać. Jeżeli akceptuje - zastanowi się nad tym i wyciągnie wnioski. Każdy ma prawo do własnego zdania. Niemniej jednak nie piszcie, że Kościół lubi Zmierzch, bo to tak jakby ktoś pisał, ze Dalajlama lubi kotlety wieprzowe ze słoninką. użytkownik usunięty sarimatian O matko, jakie długie!Nie, zdecydownaie nie teraz, bo musze napisać biograficzną notkę nt. Olivera Reeda. Ale w wolnej chwili poczytam, bo zapowiada sie niezła zabawa ;)"Spokojnie to tylko awaria" - jak ja nienawidze tego tekstuu!!!!!! dawno go co prawda nie widziałam, ale może lepiej nie krakać, bo a nuż wróci skusysyn... Ponieważ strasznie dużo offtopów się zrobiło przy czym podziwiam u Ciebie Lorinna chęć zalewania offtopami własnych tematów i nie dziwię się, że byłas w czołówce użytkowników wymienianych jako najbardziej aktywni w schodzeniu z właściwego tematu dyskusji, to napiszę, że odpowiadam teraz na post: " Lorinna 9 grudnia 2009 9:47 " No właśnie - w końcu wypadałoby się zdecydować czy mówimy o wartościach chrześcijańskich, czy o stanowisku KK. Bo zatytułowałaś ten temat "Zmierzch a wartości chrześcijańskie", a w jego wnętrzu zaczęłaś pisać o stanowisku KK. Kiedy poruszyłam tematykę bycia dobrym, szlachetnym, wiernym - tego, jakiego typu zachowania promuje "Zmierzch" - przeszłaś nad tm zupełnie obojętnie kontynuując offtopowanie. Odnośnie np. aborcji stwierdziłaś, że "Zmierzch" jest proaborcyjny. Właściwie raczej nie "Zmierzch" tylko dalsze tomy, ale rozumiem, że mówimy o cyklu "Zmierzch". I trzymając się sedna - stwierdziłaś, że jest proaborcyjny tylko dlatego, że ta tematyka tam jest poruszana i dana postać namawia do aborcji. Wyżej, w wymianie postów z Uzą, doszłaś w końcu do wniosku, że jednak "Zmierzch" jest antyaborcyjny. Czyli zmiana stanowiska o 180 stopni. Przy okazji dowiedziałam się jeszcze, że w całej historii jest zagrożenie życia matki, co jest według mnie istotne z wielu względów, a choćby takiego dlaczego ktoś w ogóle namawia do aborcji. Bo jest jednak duża różnica między sytuacją, gdy usuwa się dziecko mimo braku zagrożenia życia bądź zdrowia matki, a sytuacją gdy owo zagrożenie występuje. Co więcej ktoś wyżej też celnie zauważył, że nie można w tak prosty sposób oceniać wydźwięku danej książki czy filmu - że jak się w niej/nim pojawia kwestia np. aborcji czy jedna z postaci do aborcji namawia, to od razu jest to utwór proaborcyjny. Bo tak samo biorąc pod uwagę ilość zdrad, okrucieństwa i morderstw zawartych w Biblii trzeba by uważać, że jest to księga namawiająca do czynienia tego wszystkiego. I w tym momencie powstaje też istotne pytanie. Czy Ty w w tym temacie właściwie wypowiadasz swoje poglądy i te swoje poglądy zmieniłaś (chodzi mi o te odnośnie aborcji) czy nadal uważasz, że opisujesz stanowisko Kościoła Katolickiego. Jeśli to ostatnie, to wychodzi na to, że nie zgadzasz się ze stanowiskiem KK. A jeśli tak, to właściwie po co tak silnie je propagujesz bez stwierdzenia, że takie jest stanowisko KK, ale osoba wierząca ma prawo mieć inne zdanie wcale nie stojące w sprzeczności z jej wiarą i wartościami chrześcijańskimi. Kolejna kwestia - i tu od razu przyznam, że ja się w tym nie orientuję - ale jak powinno być ogłoszone i przez kogo wydane stanowisko KK wobec tego typu sprawy? No bo właściwie na czym opierasz ten swój temat jeśli chodzi o takie faktycznie ważne podstawy czyli jakieś oświadczenia Watykanu czy coś. Wiem, że piszesz, że "oficjalne stanowisko Watykanu pojawia się w licznych opracowaniach, magazynach, na stronach internetowych". Ale czy naprawdę Watykan ogłosił jakie ma stanowisko odnośnie "Zmierzchu" i czy np. stwierdza, że "Zmierzch" jest proaborcyjny? Pytam dlatego, że nadal usiłuję dociec czy w końcu zmieniłaś swoje zdanie czy nie zgadzasz się ze stanowiskiem Watykanu i jednocześnie uważasz, że to nie szkodzi Twojej wierze. Bo przecież cudzą niezgodność poglądów z poglądami KK uważasz za niewłaściwą lub niebezpieczną dla tej osoby. Albo np. podważającą jej do tego nieszczęsnego zdania o Dalajlamie. Było ono w Twoim wpisie tak niefortunne dlatego, że użyłaś jego osoby i jego podejścia do filozofii i religii w wypowiedzi kłócącej się ze stylem zachowania Dalajlamy. Zwróciłam na to uwagę, bo jak już pisałam, ten temat prezentuje ślepe zapatrzenie w jakieś zasady KK bez pamiętania o podstawowych wartościach religii chrześcijańskiej. Przykładem tego jest właśnie ta kwestia aborcji. Nie bierzesz pod uwagę wydźwięku całości tylko fanatycznie dorabiasz do tego anykatolicki przekaz. Możesz uskuteczniać takie akcje, choć oczywiście są one bardzo negatywne społecznie, ale przynajmniej nie wymieniaj w takim temacie Dalajlamy, który jednak reprezntuje zupełnie inne zachowanie i inne wartości niż Ty tutaj. I skarżysz mi się na innego użytkownika, mając pretensje do mnie o jego słowa. Skarż się do niego, nie do mnie. A ludzi skłócasz bardzo skutecznie i jeśli chcemy mówić wyłącznie o tym temacie, to chodzi o to, że wprowadzasz nim podział na postępujących zgodnie ze stanowiskiem KK i niezgodnie, mimo, że w sumie nie wiadomo na ile kompetentne są te opisy tego stanowiska. A i też czy jest sens utożsamiać KK z religią chrześcijańską. Zasiewasz w ludziach niepokój, wątpliwości, poczucie winy - o czym już pisałam wyżej. Sugerujesz, że powinni się zastanowić nad sobą, że może jest z nimi coś nie tak jeśli są wierzący i jednocześnie lubią "Zmierzch". Przecież pisałaś o tym już kilka razy. Ty nie uświadamiasz, bo nie masz czego uświadamiać, bo jak widać po tej kwestii z aborcją prezentujesz poglądy, których do końca nie przemyślałaś, a po zwróceniu paru celnych uwag zmieniasz je o 180 stopni. Jak na razie więc wprowadziłaś jedynie chaos i zamieszanie. To jest złe. Nie sądzę też by wielu katolików chciało byś w tak pewny sposób wypowiadała się o ich religii czy stanowisku, bo potem jak wychodzi, że jednak nie miałaś racji, to ośmieszasz nie tylko siebie, ale właśnie i ich także. No nie wygłupiaj się. Jest przecież masa Twoich tematów. Oczywiście posty z wulgaryzmami w większości wykasowano lub poblokowano, ale i tak zostało wystarczająco dużo wpisów, w którch ludziom ubliżasz. Już ja wiem, co mam na myśli i Ty też powinnaś wiedzieć. Ale nie dziwi mnie, że nie pamiętasz co do kogo pisałaś, bo to nie pierwszy raz. Nie w tym rzecz jednak. Nie wymagaj ode mnie żebym traktowała Cię jako osobę szczerą. Każdy może sobie poczytać trochę Twoich wypowiedzi na temat różnych osób (nie mnie) i wyrobić sobie swoje własne zdanie. Jeśli po tej lekturze będzie Cię odbierać jako osobę szczerą jego sprawa i Twoje szczęście. Raz piszesz, że założyłaś ten temat, żeby ludzie się dowiedzieli, żeby im uświadomić itd., a innym razem, że nie musisz nic uzasadnić ani tłumaczyć swojego światopoglądu. Jedno drugiemu przeczy. W końcu nie wiadomo jaki jest cel tego tematu, bo właśnie obaliłaś to, co pisałaś wcześniej. I w końcu to jest Twój światopogląd czy Kościoła Katolickiego?? Odnośnie "Dziecka Rosemary" napisałaś, że Twoim zdaniem zakończenie byłoby lepsze w sensie moralnym gdyby ona np. chwyciła to dziecko i wyskoczyła przez okno. Wyskoczenie przez okno chyba jest równoznaczne z zabiciem siebie i dziecka. To nie było pierwsze piętro. To jak w końcu mam rozumieć taki pomysł na zakończenie? Porównania z "Dzieckiem Rosemary" nadal pozostają teraz: "Półwampir to nie diabeł, bliżej mu już do człowieka - choćby przez to, ze kiedyś był człowiekiem, stracił jedynie duszę bo oddał ją diabłu. Diabeł zaś nigdy nie był człowiekiem, był aniołem. Dlatego nie wsadzałabym dziecka Rosemary i Belli do jednego wora."To jest Twoja interpretacja, że wampiry ze "Zmierzchu" oddały duszę diabłu. Jest mnóstwo różnych filmów i książek o wampirach i w różnych różnie je przedstawiają - raz jako pomiot szatana, raz jako ożywione trupy, raz jako żywych ale chorych, a kiedy indziej jeszcze jako np. mutantów. I o tym też pisałam. Skoro uważasz, że możesz zdefiniować wampira ze "Zmierzchu" według swojego widzimisie, to równie dobrze ktos inny może uznać, że to "pomiot szatana", bo takie spojrzenie na wampiry też funkcjonuje. I nadal nie uważam by utożsamianie aborcji płodu wampira z aborcją płodu ludzkiego było sensowne. To tak samo jak utożsamiać zabicie wampira z zabiciem człowieka. Jak wtedy patrzeć na księży przebijających kołkiem wampiry? Robią dobrze czy źle? Popełniają morderstwo? i Jak pisałam, jak wejdziesz na przykładowe to też bedziesz mieć jakieś tematy związane z seksem. To samo na jakimś pudelku, czy czymś innym. Dzieci po prostu nie powinno się dopuszczać do internetu, a jeśli mimo starań rodziców, gdzies do niego dotrą to trudno. Nie możesz wymagać od dorosłych by podporządkowywali życie dzieciom. A poza tym naprawdę nie wiem co też takiego strasznego może się stać, gdy takie dziecko zobaczy jakiś tekst o No i działa moderacja i takie dowcipy zwykle są usuwane. I to samo też się tyczy wulgaryzmów o czym doskonale wiesz, bo potafisz ich używać dość dużo (mimo, że niby tak troszczysz się o dzieci). Skoro więc piszesz, że nastolatki nie są niewinne, no to w końcu o co Ci chodzi? Wychodzi na to, że walczysz o nienaruszanie niewinności osób, które już straciły podsumowania. Odpowiedź jest w sensie obecności tekstu, ale mi chodziło o treść tej odpowiedzi. Pod względem treści jest bardzo kiepsko. Większość (w sumie całość) tego, co napisałaś dotyczy jakichś prywatnych kwestii i/lub jest offtopem. Jeśli czegoś nie zrozumiałam, to napisz czego. Pytałam o jakies argumenty związane z tematyką tego wątku, to dostałam odpowiedź:"Światopogląd to nie zbrodnia, żeby się z niej tłumaczyć." Co to w ogóle ma być? Kolejna złota myśl bez związku z rozmową? Zakładasz wątek, wyrażasz opinię na jakiś temat, oceniasz coś, a jak przychodzi do uargumentowania swojej wypowiedzi, to nie potrafisz. Dziwi mnie to w ogóle, bo jednak jak się ma jakieś poglądy, to z czegoś one wynikają. Dziwi mnie, że nie umiesz nic na ten temat pytania na temat. Usiłowałam dyskutować tu na temat. Zakładasz temat, a gdy ktoś faktycznie pisze na temat, to zaczynasz udawać, że nie o to chodzi, przechodzisz do jakichś personalnych rozgrywaek, albo ogólnie offtopujesz. Od samego początku, kiedy zabrałam głos w tym temacie (pisząc na temat!), schodziłaś z właściwego tematu i pisałaś o wszystkim tylko nie o tym, co jest związane z tym tematem. I teraz to samo. Napisałam spory post _na_temat_, a Ty już w pierwszej odpowiedzi zboczyłaś na tory boczne. użytkownik usunięty Eleonora Pominę wstęp, bo znów prywatnie mi "dowalasz" - nie możesz tego ominąć, naprawdę? Nie ma dowodów, nie ma faktów, więc nie ma w ogóle o czym rozmawiać. Nie mam zielonego pojęcia, o jakiej sytuacji mówisz - skoro nie chcesz jej przedstawić, to nic nie poradzę, ale wychodzi z tego potwarz, więc sobie odpuszczam. Może będę mieć faktycznie "szczęście" i nie wszyscy będą od razu zakładali, że wiedzą, co myślę i co czuję lepiej ode mnie. Myśl o mnie co chcesz, ja widzę tutaj jedno wielkie nieporozumienie i może również urażoną dumę. "No bo właściwie na czym opierasz ten swój temat jeśli chodzi o takie faktycznie ważne podstawy czyli jakieś oświadczenia Watykanu czy coś." Oficjalne stanowisko jest tutaj: Wypowiedział je Franco Perazzolo, przedstawiciel Papieskiej Rady ds. Kultury - a więc właśnie "odnogi" Watykanu która zajmuje się i interesuje zjawiskami opinii Kościoła nie było słów o aborcji, one akurat reprezentowały mój własny pogląd. Dodałam do oficjalnego stanowiska kilka dodatkowych argumentów, zaznaczając przy tym, że są moje. Co do samej aborcji i Zmieczhu, zmieniłam zdanie na ten temat po tym, jak Forest przytoczył odpowiednie argumetny wynikające z treści książki i uznałam, że może jednak on miał w tym przypadku rację, nie ja. obecnie myślę, że sprawa jest lekko rozmyta i do końca nie wiadomo, co myśli sama autorka, natomiast wycofałam argument jakoby ksiązka popierała aborcję. "Raz piszesz, że założyłaś ten temat, żeby ludzie się dowiedzieli, żeby im uświadomić itd., a innym razem, że nie musisz nic uzasadnić ani tłumaczyć swojego światopoglądu" - nie widzę w tym niezgodnośći. Pisze żeby uświadomić ludziom światopogląd Kościoła wobec Zmierzchu. I nie muszę wcale się tłumaczyć z faktu, że sama w to wierzę i się z tym zgadzam. Moge powiedzieć, że zgadzam się z jakąs teorią i ją przedstawić, i nie muszę się wcale z tego tłumaczyć."Jest mnóstwo różnych filmów i książek o wampirach i w różnych różnie je przedstawiają - raz jako pomiot szatana, raz jako ożywione trupy, raz jako żywych ale chorych, a kiedy indziej jeszcze jako np. mutantów" - jasne, że tak. Ale mówimy teraz o wampirach zmierzchowych. Nie są one diabłami, pomiotami szatana ani zombie. Są istotami ludzkimi, które zostały przemienione przez inne wampiry. "Skoro uważasz, że możesz zdefiniować wampira ze "Zmierzchu" według swojego widzimisie" - nie czytałaś książki. To nie jest żadne moje widzimisię, lecz same wampiry się nad tym zastanawiają i jedna z wersji które rozważają uznaje, że są potępione - może tak, może nie, oni sami nie wiedzą, jednak zakładają taką opcję jako możliwą. W filmie Edzio stwierdza, że "i tak pójdzie do piekła". To nie moje widzimisię, lecz teorie z ksiązki. W zasadzie z książki wynika, iż mogą być potępione, ale nie musżą - jest fifty fifty. Niemniej jednak Bella powinna brać to pod uwagę, gdyby zależało jej na duszy i wiecznym życiu."I nadal nie uważam by utożsamianie aborcji płodu wampira z aborcją płodu ludzkiego było sensowne. To tak samo jak utożsamiać zabicie wampira z zabiciem człowieka. Jak wtedy patrzeć na księży przebijających kołkiem wampiry? Robią dobrze czy źle? Popełniają morderstwo?" - wszystko zależy, jak sama stwierdziłaś, od wizji autora danego utwpru - o diabłach jest literatura naukowa, o wampirach (jako postaciach fikcyjnych) każdy może mysleć, co chce. jezeli trzymamy się wersji autora, np u Rodrigueza w "Od zmierzchu do świtu" wampir nie ma duszy, więc jest faktycznie martwy, żyje tylko jego ciało. Trudno mówić w takim przypadku o morderstwie. U Meyer nie wiadomo, jak jest z duszą wampira - może jest on potępiony, może nie. Poza tym dziecko Belli jest półwampirem, co dodatkowo komplikuje sytuację. Ma w sobie pierwiastek ludzki, więc jest częściowo człowiekiem, może miec ludzką duszę. Zabicie go byłoby wtedy zabiciem człowieka. "Nie możesz wymagać od dorosłych by podporządkowywali życie dzieciom." - umieszczając treść publicznie w miejscu, gdzie dzieci wchodzą (niezaleznie od tego, co o tym myślisz), zdajesz sobie sprawę, że ją przeczytają i bierzesz za to odpowiedzialność. W tym momencie sama musisz wybrać, co jest ważniejsze - dobro tych dzieci, czy Twoja własna chwilowa satysfakcja. Mogę wymagać od siebie i innych, żeby uważali na to, co publikują."Skoro więc piszesz, że nastolatki nie są niewinne, no to w końcu o co Ci chodzi? Wychodzi na to, że walczysz o nienaruszanie niewinności osób, które już straciły niewinność." - to,. ze nie są niewinnie i zetknęły się już z różnymi (równiez niedobrymi) rzeczami nie znaczy, ze mamy utwierdzać ich w przekonaniu, że seks jest czymś obrzydliwym, wulgarnym i niepowaznym, a takie są skutki postrzegania seksu przez pryzmat obleśnych kawałów. Nie rozumiesz nadal różnicy między magią w świecie rzeczywistym a basniowym, dla Ciebie zmierzchowe wampiry i Harry Potter egzystują na tej samej płaszczyźnie co Baba Jaga. Nie rozumiesz różnicy między prezentowaniem swojego światopoglądu a koniecznością tłumaczenia się z niego. Nie rozumiesz, że ważniejsze od dobrego samopoczucia jest świadomość niebezpieczeńśtwa, bo lepiej głaskać ludzi po główkach niż ich ostrzec (a przynajmniej to wynika z Twoich oskarżen że wzbudzam wyrzuty sumienia). Nie rozumiesz, że jeżeli ktoś już raz się z czymś zetknął, to nie znaczy że możemy pozwolić mu na stykanie się z tym bez końca. Odnośnie uwag na wstępie, to przede wszystkim nie ja zaczęłam jakieś prywatne wycieczki. Z rozmowy na temat zeszłaś na omawianie Twojego stosunku do mnie i mojego do Ciebie. Jak to tak rozgrzebujesz no to Ci odpisuję. I oczywiście, że jak o czymś piszę, to sa to fakty (czyli rzeczywistość), bo po co miałabym zmyślać? Nawet gdyby mi zależało na dowalaniu Ci, co mi tak ciągle wmawiasz, to i tak przecież sama piszesz, że pisanie o rzeczywistości - faktach - całkowicie ku temu wystarcza. Ale tak czy inaczej i tak nie zalezy mi na tym "dowalaniu" bo niby po co? Nie ma żadnej potwarzy tylko po prostu w sytuacji, gdy piszesz cos do osób trzecich, to nie chcę owych osób w to wplątywać, bo zaczniesz kolejne jazdy. Dowody Ci nie wystarczają, a za to tak jak teraz potem w nieskończoność wmawiasz, że ktoś wie lub myśli, co czujesz lepiej od Ciebie. Jak na razie to Ty tak zakładasz w stosunku do mnie. Widzę jakie to uciążliwe zwłaszcza, gdy chce sie porozmawiać na jakiś konkretny temat, więc nie życzę tego innym teraz wracając do właściwego zauważyłam w tym temacie - chodzi mi o pierwszy wpis (ten główny) żebyś oddzielała własne poglądy od stanowiska KK i dlatego właśnie o to spytałam. Nie widzę tam zaznaczania, które poglądy są tylko Twoje. Co więcej przedstawiasz je jako fakty (że np. coś jest złe, a nie że jest złe według Ciebie) i w pierwszym poście niżej piszesz cytuję: "Chciałam przedstawić, jakie jest oficjalne stanowisko KK". W reszcie tematu też nie zauważyłam informacji, które poglądy są wyłącznie Twoimi, ale mogłam coś przeoczyć, bo temat jest już dość spory. W każdym razie no w temacie i w wielu postach pod nim tego nie widać. Co do tego linku, gdzie jest napisane tak króciutko, to w sumie zgadzam się ze stwierdzeniem, że jest to wykorzystanie tematu no w sumie około okultystycznego do sukcesu kasowego, co nie jest niczym odkrywczym zresztą. Natomiast nie rozumiem skąd pomysł na "moralną pustkę o wykolejonym przesłaniu". Nie wiem jak wyglądają pełniejsze wypowiedzi na ten temat, choćby ta, z której pochodzą te dwa cytaty. Jednak w ich obliczu właściwie większość o ile nie cały Twój temat wydaje mi się prezentacją konkretnie Twoich poglądów, a nie za bardzo KK. Nie wykluczam, że są zbieżności. Nie o to mi chodzi. Tylko o to, że no jednak i treść samego tematu i post pod nim są wyraźnie Twoją osobistą interpretacją zarówno tego, co jest w "Zmierzchu" niezgodne z _Twoją_wiarą jak i jakie mogą być konsekwencje lubienia tych książek czy piszesz, że założyłaś ten temat, żeby ludzie się dowiedzieli, żeby im uświadomić itd., a innym razem, że nie musisz nic uzasadnić ani tłumaczyć swojego światopoglądu" - nie widzę w tym niezgodnośći. Pisze żeby uświadomić ludziom światopogląd Kościoła wobec Zmierzchu. I nie muszę wcale się tłumaczyć z faktu, że sama w to wierzę i się z tym zgadzam. Moge powiedzieć, że zgadzam się z jakąs teorią i ją przedstawić, i nie muszę się wcale z tego tłumaczyć. "No, ale wymieszałaś te własne poglądy z poglądami płynącymi z oficjalnego stanowiska KK, więc jakieś dodatkowe objaśnienia do tego jednak są konieczne, bo potem nie wiadomo co na podstawie czego. Naprawdę ten pierwszy wpis wygląda tak jak wypunktowanie poglądów - no tym jest po prostu - i w sytuacji, gdy potem piszesz, że chciałaś tym tematem przedstawić oficjalne stanowisko KK, to wygląda jakby to były konkretne punkty owego stanowiska. I ja nie pisałam, że masz sie tłumaczyć z posiadania jakichś poglądów, tylko wytłumaczyć dany fargment tych poglądów. Zwłaszcza, że gdy nie zgadzasz się z moim zdaniem, to przydałoby się to jakoś uargumentować. To jest kwestia objaśniania jak cos postrzegamy, czy o co nam chodzi. Także dlaczego, ale po to by rozmówcy mogli lepiej pojąć podstawy danego spojrzenia. Chodziło o normalną dyskusję zagadnień. Ty tłumaczenie swoich poglądów przerobiłaś na tłumaczenie się z tego, że się posiada jakieś poglądy. To przecież co innego.""Skoro uważasz, że możesz zdefiniować wampira ze "Zmierzchu" według swojego widzimisie" - nie czytałaś książki. To nie jest żadne moje widzimisię, lecz same wampiry się nad tym zastanawiają i jedna z wersji które rozważają uznaje, że są potępione - może tak, może nie, oni sami nie wiedzą, jednak zakładają taką opcję jako możliwą. W filmie Edzio stwierdza, że "i tak pójdzie do piekła". To nie moje widzimisię, lecz teorie z ksiązki. W zasadzie z książki wynika, iż mogą być potępione, ale nie musżą - jest fifty fifty. Niemniej jednak Bella powinna brać to pod uwagę, gdyby zależało jej na duszy i wiecznym życiu. "No i dokładnie o to mi chodzi, że skoro nie wiedzą, to i my nie wiemy. Dokładnie mówiąc ich geneza nie została wyjąsniona w książkach (stwierdzam to w oparciu o wypowiedzi czytelników i też tą powyższą Twoją). Poza tym w zależności od wiary (religii lub innego niezdefiniowanego jako jakaś religia indywidualnego wierzenia) człowiek lub wampir mogą bardzo różnie rozumieć określenie "potępiony" jak i nawet "diabeł". To samo z mówieniem o pójściu do piekła. Ludzie mówią o kimś, że jest diabłem wcielonym, gdy po prostu jest okrutny i zły. Utożsamiają koncentrację zła z diabłem, co jest w sumie dośc sensowne i w ten sposób często można mówić - nie to, że w sposób nieprzemyślany czy pod wpływem chwili. Jednym słowem chodzi mi o to, że stwierdzenie "jestem zgubiony" i "jestem potępiony" nie dla wszystkich jest tożsame z oddaniem duszy diabłu. I w ogóle też różnie można rozumieć samo "oddanie duszy diabłu". Ja bym na to patrzyła jako poświęcenie się złu - w ten sposób oddanie. Bo jeśli człowiek żyje, to nie może bez duszy, więc nie ma mowy, że ją oddał dosłownie. Natomiast w oddawanie po śmierci nie wierzę, bo nie widzę w tym sensu i to mi się kojarzy z jakimś wierzeniem w podpisywanie cyrografu i planowanie transakcji po smierci. Nie postrzegam tak tych spraw - żeby coś takiego było możliwe i uważam, że jak najbardziej nie trzeba tego tak postrzegać będąc chrześcijaninem. (Oczywiście Ty możesz tak, jak chcesz. Ale zarówno autorka książek jak i inni czytelnicy (w tym też chrześcijanie) mogą mieć inne niż Ty spojrzenie. Tak samo jak i inne niż ja.) Nie pasuje mi w ogóle idea, że ktoś żyjąc postępuje dobrze i jest dobrym człowiekiem, a potem po śmierci miałby być nagle ukarany, bo za życia ugryzł go wampir. Skoro ten człowiek był dobry i nie czynił zła, to logicznym jest, że nie zasługuje na karę czy jakiekolwiek konsekwencje złych uczynków, których nie było. Tylko pamiętaj, że wypowiedam swoje zdanie. Rozumiem, że możesz mieć zupełnie odwrotne, ale też powinnaś zrozumieć, że moga być inne osoby mające takie jak ja (lub jeszcze inne), więc te kwestie nie są takie jednoznaczne. I postrzeganie powstania wampirów ze "Zmierzchu" w jakiś konkretny sposób jest sporą diabłach jest literatura naukowa, o wampirach (jako postaciach fikcyjnych) każdy może mysleć, co chce. jezeli trzymamy się wersji autora, np u Rodrigueza w "Od zmierzchu do świtu" wampir nie ma duszy, więc jest faktycznie martwy, żyje tylko jego ciało. Trudno mówić w takim przypadku o morderstwie. U Meyer nie wiadomo, jak jest z duszą wampira - może jest on potępiony, może nie. Poza tym dziecko Belli jest półwampirem, co dodatkowo komplikuje sytuację. Ma w sobie pierwiastek ludzki, więc jest częściowo człowiekiem, może miec ludzką duszę. Zabicie go byłoby wtedy zabiciem człowieka."No to jeśli ktoś postrzega wampiry jako postacie fikcyjne, to trochę nawala wtedy takie poważne traktowanie wpływu tych książek i filmów na czyjąś wiarę, życie i duszę. Tzn. takie poważne traktowanie jakie prezentujesz. I skoro każdy może myśleć co chce no to jeśli widzi w tych istotach - tych konkretnych z tego cyklu - tylko dobre cechy i zachowania, zgodne z wartościami chrześcijańskimi, to lubienie tych ksiązek i filmów nie stoi w sprzeczności z byciem jeśli chodzi o moje zdanie, to wiesz ja nie rozumiem, jak można sądzić, że osoba taka jak Edward - zachowujaca się jak człowiek, przejawiająca uczucia, a w tym też i te wyższe typu miłość i empatia - nie ma duszy. Dla mnie to nielogiczne po prostu. Bo to tak jakby funkcjonować w sensie biologicznym jak normalny człowiek - tzn. mieć określone funkcje organizmu, ciśnienie krwi itd. i nie mieć w środku np. żył, albo nie mieć mięśni, albo w ogóle mieć tylko skórę. No nie da rady, gdy jakiejś części brakuje. I tak samo jest z duszą - z takiego powiedzmy bardziej naukowego punktu widzenia. I dlatego dla mnie to wszystko nie bardzo trzyma się kupy, bo w końcu na coś trzeba się zdecydować. Nie można tak wszystkiego naraz - że np. nie ma duszy, ale przejawia zachowania związane z posiadaniem duszy. Do mnie to nie trafia. No ale możesz wymagać od dorosłych by podporządkowywali życie dzieciom." - umieszczając treść publicznie w miejscu, gdzie dzieci wchodzą (niezaleznie od tego, co o tym myślisz), zdajesz sobie sprawę, że ją przeczytają i bierzesz za to odpowiedzialność. W tym momencie sama musisz wybrać, co jest ważniejsze - dobro tych dzieci, czy Twoja własna chwilowa satysfakcja. Mogę wymagać od siebie i innych, żeby uważali na to, co publikują. "Po pierwsze potencjalnie przeczytać czy zobaczyć dzieci mogą wszystko. Łącznie z nagością i seksem każdego dorosłego (o ile nie jest żyjącym w celibacie), zakamuflowanymi czasopismami czy filmami porno w domu rodziców swoich lub cudzych (będąc w domach kolegi/koleżanki/starszego rodzeństwa). Generalnie nie ma takiej opcji, by je na pewno od czegoś odgrodzić. Jednak o ich bezpieczeństwo powinni dbać przede wszystkim rodzice i jeśli będą dbac dobrze, to prawie na pewno to wystarczy, bo to że dzieci zobaczą coś u kogoś czy w szkole, to świat się od tego nie zawali. Bo jak pisałam wcześniej nie rozumiem jaki to ma mieć negatywny skutek poza chwilowym zniesmaczeniem, o ile mówimy o czymś, co zniesmacza. To nie jest molestowanie ani gwałt tego dziecka. Gdzie widzisz jakieś naruszenie dobra dzieci? W jaki sposób?Ad."to,. ze nie są niewinnie i zetknęły się już z różnymi (równiez niedobrymi) rzeczami nie znaczy, ze mamy utwierdzać ich w przekonaniu, że seks jest czymś obrzydliwym, wulgarnym i niepowaznym, a takie są skutki postrzegania seksu przez pryzmat obleśnych kawałów"Nie no, bez przesady. Też byłam dzieckiem i też słyszałam podobne kawały. Jak faktycznie byłam bardzo mała, to po prostu nie rozumiałam i nie szkodziło mi to w opisany przez Ciebie sposób. A potem zaczęłam rozumieć i też nie wyrobiłam sobie od tego przekonania, że seks jest czymś obrzydliwym, wulgarnym i niepoważnym. Nie wiem w ogóle jak można sobie wyrobić taką wizję tylko z powodu słyszenia czy czytania obleśnych rozumiesz nadal różnicy między magią w świecie rzeczywistym a basniowym, dla Ciebie zmierzchowe wampiry i Harry Potter egzystują na tej samej płaszczyźnie co Baba Jaga.""Zmierzch" i "Harry Potter" to fantasy. Przykładowa bajka o babie Jadze jest bajką, czyli fantasy dla trochę młodszych. No nie rozumiem faktycznie, bo czy mam rozumieć, że skoro piszesz o magii w świecie rzeczywistym, to uważasz, że wampiry ze "Zmierzchu" są realne? Uważasz, że istnieją takie istoty - dokładnie właśnie takie, łącznie z tym świeceniem w słońcu i czysto ludzkimi zachowaniami? No i podobne pytania odnośnie "HP" - uważasz, że wszystko, co tam jest opisane jest możliwe? Dla Ciebie to jest rzeczywisty świat? Wiesz, istnieje wiele fantasy osadzonych w świecie takim jak rzeczywisty, ale z wymyślonymi postaciami o wymyślonych możliwościach. Jednak to, że są one osadzone w świecie wyglądającym jak rzeczywisty nie zmienia tego, że jest to nadal fantasy, a nie prawdziwa magia w rzeczywistym świecie. Myślę, że to właśnie leży u podstaw Twoich problemów związanych ze zbyt poważnym traktowaniem tych książek. Wcale nie twierdzę, że książki nie mogą wiele zdziałać, bo wiem, że mogą. Ale powinno się umieć odróżnić fantasy od rzeczywistości i w tym również zjawisk rozumiesz różnicy między prezentowaniem swojego światopoglądu a koniecznością tłumaczenia się z niego. "No właśnie rozumiem i ja oczekiwałam, że wytłumaczysz swoje poglądy, uargumentujesz dlaczego uważasz, to co uważasz. W ogóle nie przyszło mi do głowy, że można to rozumieć jako tłumaczenie się _z_ posiadania poglądów. Właśnie Ty to tak dziwnie rozumiesz, że ważniejsze od dobrego samopoczucia jest świadomość niebezpieczeńśtwa, bo lepiej głaskać ludzi po główkach niż ich ostrzec (a przynajmniej to wynika z Twoich oskarżen że wzbudzam wyrzuty sumienia). Nie rozumiesz, że jeżeli ktoś już raz się z czymś zetknął, to nie znaczy że możemy pozwolić mu na stykanie się z tym bez końca."Na jakiej podstawie tak dziewne wnioski zupełnie niezgodne z moimi poglądami???I widzisz, ta końcówka Twego wpisu podobnie jak i jego początek pokazuje, że doskonale idzie Ci twierdzenie, że wiesz lepiej co dana osoba myśli, czuje i jakie ma poglądy. Przekręcasz znaczenie słów i wyrażeń, a potem wmawiasz, że to przekręcenie wyszło od kogoś innego. Dopowiadasz jakieś niestworzone rzeczy na temat tych dzieci. Zaraz Ci wyjdzie, że szerzę pornografię i gwałcę dzieci. Akurat tak się składa, że tematyka pedofilii jak wpływu seksu na rozwój psychiczny i emocjonalny człowiek jest mi bardzo bliska i założę się, że lepiej znana niż Tobie. Z tego co piszesz wygląda, że przypisujesz mi złe intencje. I nie pierwszy raz zresztą. I w sumie nie przeszkadza mi to dopóki będziesz to pisać w takiej formie, że będzie widoczna granica między tym, co ja faktycznie powiedziałam i robię, a tym co sobie na mój temat wyobrażasz. użytkownik usunięty Eleonora Jezeli przedstawienie podziału na moje poglądy i poglądy Kościoła okazało się niejasne, śpieszę sprostować. Oficjalne stanowisko Watykanu jest tutaj: się z nią. Reszta jest moją nadzieję, że nikt nie będzie już miał do moralnej pustki, sama przyznasz, że Zmierzch jest raczej pusty. Bohaterka woli związać się z chłopakiem, chociaż grozi to możliwym potępieniem (możliwym, zaznaczam). Motywacje jej zachowań są puste, to tylko emocje i uczucia, żadnej głębi. "Zwłaszcza, że gdy nie zgadzasz się z moim zdaniem, to przydałoby się to jakoś uargumentować. To jest kwestia objaśniania jak cos postrzegamy, czy o co nam chodzi. Także dlaczego, ale po to by rozmówcy mogli lepiej pojąć podstawy danego spojrzenia." - Hmm, odniosłam wrażenie, może i mylne, że z góry i tak uznasz moją opinię za nieprawdziwą, jak również opinię Kościoła. W sytuacji gdy ktoś chce coś zrozumieć, mogę mu to tłumaczyć. Ale gdy widzę, że druga osoba od razu staje okoniem i ma nienaruszalne zdanie na jakiś temat, nie widzę sensu w dalszym zagłębianiu się w ten temat. Argumentów dlaczego uważam Tłajlajt za zły podałam bardzo dużo, nie zgadzasz się z nimi i ok, nie musisz, ale nie jestem w stanie udowodnić Ci że mam rację tak jak i Ty nie udowodnisz mi że ją masz. Wampiry nie istnieją, więc mozemy zakładać że każdy przypadek jest jakby inny i możemy zdać się na autra. Co do duszy sytuacja jest już inna. Dusza jest. Wiemy o tym. Mamy jej definicję. Potępienie to nie termin tkóry można rozumieć w zależności od woli autora tak lub inaczej. Podobnie jak diabeł. To są rzeczy realne. Potępienie jest oddaniem duszy diabłu. Szatan nie jest emanacją zła, lecz realną osobą. Człowiek może oddać duszę i nie znaczy to że jej nie ma, lecz ze zgodził się świadomie na to, że po smierci pójdzie do piekła, odrzucił Boga. Jasne, że nie każdy musi tak rozumieć terminy "dusza", "potępienie", "Bóg". Ale jeżeli ktoś udentyfikuje się z wiarą chrześcijańską, przyjmuje też chrześcijańskie rozumienie tych terminów. Nie może być tak, że wyznaję jakąś religię, ale uważam że duszę czy diabła postrzegam inaczej niż mówi moja wiara. OK, mogę tak myśleć, ale wtedy będzie to jakby moja własna wersja tej religii. Prowadzi to w prostej linii do sekciarstwa i do duszy i oddania jej diabłu, nie chodzi tutaj o ugryzienie przypadkowe - Bella chce zostać ugryziona. Własnie dlatego nie zgadza sie to z chrześcijańską wizją świata. Chrześcijanin wie, że dusza jest najwazniejsza. I nie powinien ryzykować jej potępienia dla uczuć. Oddanie duszy diabłu nie znaczy, że duszy nie ma, że ona zniknęła i zostaje sama cielesna powłoczka. Dusza jest tam, gdzie była. Po prostu wiadomo, co stanie się z nią i z cżłowiekiem po śmierci. Do kogo należeć będziesz gdy umrzesz."nie wyrobiłam sobie od tego przekonania, że seks jest czymś obrzydliwym, wulgarnym i niepoważnym" Widzisz, Ty sobie nie wyrobiłaś, ale wiele osób sobie jednak wyrabia. Potem są dorosli ludzie, którzy nie potrafią rozmawiać o seksie z lekarzem, bo to przecież jest takie obrzydliwe. Znam wielu młodych chłopaków, którzy takie kawały opowiadają w kółko i w ogóle ich to nie rusza, ale gdy trzeba powaznie porozmawiać o seksualności, od razu jest blokada i wstyd. "Bo jak pisałam wcześniej nie rozumiem jaki to ma mieć negatywny skutek poza chwilowym zniesmaczeniem, o ile mówimy o czymś, co zniesmacza." - cóż, mnie zniesmacza Banan i makowiec. W człowieku utrwala sie pewien stereotyp. To tak samo, jak mówienie dziecku że kupa jest be i dziwienie sie potem, ze dziecko nie chce korzystać z toalety. Mówić o seksie powinno się pięknymi słowami, bo jest piękny, a nie budzić zniesmaczenie i chodzi o fantasy, różnica jest spora - pisałam już o niej parę razy. W baśni i fantasy masz świat BAŚNIOWY, nierealny. Mówisz o powieściach "osadzonych w świecie takim jak rzeczywisty, ale z wymyślonymi postaciami o wymyślonych możliwościach" - własnie o to mi chodzi. Świat baśniowy powinien być baśniowy, rządzi się innymiprawami, magia która am się pojawia to fikcja. Co innego, jeżeli postacie baśniowe wkraczają do naszej rzeczywistości. Co innego, gdy w basniowym świecie księżniczka macha różdżką, a co innego gdy prawdziwy współczesny chłopiec uczy się numerologii. Magiczne zaklęcia w Harrym Poterze są zaczerpnięte z prawdziwych ksiąg czarnoksięskich. Napisałaś, że wzbudzam wyrzuty sumienia zupełnie niepotrzebnie i przez to krzywdzę innych. Wynika z tego, że ważniejsze jest dobre samopoczucie niż świadomość. Jeżeli widzisz że ktoś robi coś złego, to mówisz mu żeby tego nie robił. Jeżeli widzisz, że ludzie krzywdzą zwierzęta nie wahasz się o tym głośno mówić, chociaż tez pewnie wzbudzisz u nich wyrzuty sumienia. Dla mnie pakowanie się w pewne rzeczy jest niebezpiecznie, jak obdzieranie ze skóry norek. Może nie w takim samym stopniu akurat przy Tłajlajcie, ale jednak. Wazniejsze jest dla mnie by ktoś się otrząsnął, a nie żeby zachował spokój ducha i radosną minę czytając swoją ukochaną książeczkę. Nie widzisz w Tłajlajcie ani w niektórych ksiązkach fantastycznych niebezpieczeńśtwa, wydaje Ci się więc to irracjonalne, ale spróbuj zrozumieć. Wyobraź sobie coś, co jest groźne dla Ciebie, a dla mnie nie. Może zrozumiesz wtedy, że nie chcę nikogo dręczyć, tylko napisałam ze szerzysz porgnogragię, w życiu bym nie napisała czegos takiego. PS. Może to dziwnie zabrzmi, ale czy jesteś psychologiem lub pedagogiem? Bo odnoszę takie wrażenie. Poza tym: "założę się, że lepiej znana niż Tobie" też coś podpowiada. Wybacz, że nie odpisałam wcześniej, ale nie miałam czasu. Podziału na Twoje poglądy i poglądy KK w ogóle nie zauważyłam, więc nie było mowy o tym by był on widoczny. Przynajmniej dla mnie. Teraz to wyjaśniłaś, więc uważam, że teraz jest mniej więcej w porządku. "mniej więcej" dlatego, że żeby ktoś mógł to zauważyć - ten podział - będzie musiał dotrzeć do tego postu. Gdybyś wyjaśniła to na początku byłoby zupełnie w porządku. Ponadto powtórnie wkleiłaś mi link do tego krótkiego artykułu zawierającego bardzo lakoniczny opis stanowiska KK, co nie za bardzo pasuje do treści tego tematu (pierwszego - głównego - wpisu), który był sugerowanym stanowiskiem KK. No ale ok. Grunt, że się wyjaśniło, że stanowisko KK jest w tym tekście, a to, co piszesz w tym temacie dotyczy Twoich "Co do moralnej pustki, sama przyznasz, że Zmierzch jest raczej pusty. Bohaterka woli związać się z chłopakiem, chociaż grozi to możliwym potępieniem (możliwym, zaznaczam). Motywacje jej zachowań są puste, to tylko emocje i uczucia, żadnej głębi."Nie, nie przyznam i już pisałam, że tak nie uważam. Pod względem artystycznym uważam "Zmierzch" za niezwykle kiepską produkcję, ale gdybym miała rozpatrywać przesłania moralne jakie niesie, do jakich zachowań namawia, jakie potępia - to zdecydowanie nie przyznam, że można to wszystko nazwać pustką. I tak samo nie uważam, że kierowanie się miłością jest pustą motywacją. Nie rozumiem jak możesz uważać, że gdzieś, gdzie są szlachetne uczucia nie ma głębi czy też właśnie jest moralna pustka. Na czym więc polega dla Ciebie moralność? bo z tego, co piszesz wynika, że jest czymś oderwanym od miłości, empatii, bycia szlachetnym, wiernym i dobrym. Także no zdecydowanie nie przyznam i nie pisz "sama przyznasz", bo właśnie w ten sposób zbyt szybko przechodzisz do wmawiania mi różnych poglądów. Ad.: "Hmm, odniosłam wrażenie, może i mylne, że z góry i tak uznasz moją opinię za nieprawdziwą, jak również opinię Kościoła. "Nie rozumiem jak czyjaś opinia może być prawdziwa lub nieprawdziwa. Prawdziwe lub nieprawdziwe może być twierdzenie, że ktoś ma jakąś opinię. Natomiast co do zgodności z cudza opinią, to nie widzę związku z tym, że chce się tą cudzą opinie zrozumieć i się o nią dopytuje. W drodze takiej dyskusji można przy okazji poznać wiele ciekawych informacji. Wcale nie trzeba się z kimś zgadzać by być zainteresowanym argumentacją jego poglądów. W sumie właśnie zdecydowanie częściej wtedy, gdy nie zgadzamy się z kimś dopytujemy go o to dlaczego uważa to, co uważa. Pytałam o argumentację poglądów dotyczących konkretnych kwestii i tej argumentacji się nie doczekałam. Już jej nie oczekuję, bo przestało mnie to interesować i nie widzę sensu w dalszym ciągnięciu tematu, ale zrozum, że gdybym prezentowała takie same poglądy jak Ty, to nie miałabym się o co dopytywać. Wychodzi na to, że chętnie objaśniasz swoje poglądy, ale jedynie osobom, które się z Tobą zgadzają czyli wtedy, gdy nie ma sensu owych poglądów objaśniać, czyli koniec końców po prostu unikasz jakiegokolwiek objaśniania. Chodzi mi oczywiście o poważną wymianę zdań, a nie wymienianie się komplementami lub zbywanie konkretnych pytań. I bynajmniej nie chodzi o udowodnianie, że ma się nie istnieją, więc mozemy zakładać że każdy przypadek jest jakby inny i możemy zdać się na autra. Co do duszy sytuacja jest już inna. Dusza jest. Wiemy o tym. Mamy jej definicję. Potępienie to nie termin tkóry można rozumieć w zależności od woli autora tak lub inaczej. Podobnie jak diabeł. To są rzeczy realne. Potępienie jest oddaniem duszy diabłu. Szatan nie jest emanacją zła, lecz realną osobą. Człowiek może oddać duszę i nie znaczy to że jej nie ma, lecz ze zgodził się świadomie na to, że po smierci pójdzie do piekła, odrzucił Boga. Jasne, że nie każdy musi tak rozumieć terminy "dusza", "potępienie", "Bóg". Ale jeżeli ktoś udentyfikuje się z wiarą chrześcijańską, przyjmuje też chrześcijańskie rozumienie tych terminów. Nie może być tak, że wyznaję jakąś religię, ale uważam że duszę czy diabła postrzegam inaczej niż mówi moja wiara. OK, mogę tak myśleć, ale wtedy będzie to jakby moja własna wersja tej religii. Prowadzi to w prostej linii do sekciarstwa i fanatyzmu."Co do istnienia wampirów, to istnieją księża, którzy w istnienie wampirów wierzą, więc nie jestem pewna czy wypada tak zakładać, że jak się jest chrześcijaninem (w tym katolikiem), to uważa się, że wampiry nie istnieją. Myślę, że jest różnie. Natomiast co do reszty, to nie chodziło mi o to jak potępienie, wampiry, piekło itd. odbiera czytelnik, ale o to jak odbiera je autorka książki oraz postacie występujące w książce. Dlatego, że nawet jeśli autorka ma przykładowo identyczne do Twojego spojrzenie na te sprawy, to nie znaczy wcale, że występujące w jej książce postacie także mają identyczne spojrzenie. Pisząc książkę opisuje się różne postacie o różnych charakterach i poglądach często odmiennych od charakteru i poglądów autora. Właściwie nie ma możliwości, żeby wszystkie postacie w książce danego autora były do niego podobne, bo nie byłoby żadnego zróżnicowania charakterów i poglądów. I tutaj też wracamy do tego, że czytelnik zazwyczaj odróżnia fikcję literacką od swojego życia, czy życia autora książki, zwłaszcza, gdy ta fikcja w dodatku należy do do duszy i oddania jej diabłu, nie chodzi tutaj o ugryzienie przypadkowe - Bella chce zostać ugryziona. Własnie dlatego nie zgadza sie to z chrześcijańską wizją świata."Ja rozumiem, że w jej przypadku byłoby to z wyboru. Jednak chodziło mi o sytuacje, gdy ktoś zostaje ugryziony choć tego nie chciał. W jednym i drugim przypadku, tzn. niezależnie czy ktoś chciał, czy nie, po ugryzieniu zamienia się w wampira. Konsekwencje bycia wampirem przyjmujesz jako określone i polegające na byciu potępionym. Czyli nawet jeśli się nie chce być ugryzionym, a to się stanie, jakkolwiek dobrym byłoby się człowiekiem, to automatycznie i tak zostaje się potępionym. I o tym pisałam i mi np. to nie pasuje do chrześcijańskiej wizji świata. Dlatego, że na owo potępienie nie ma tu wpływu ani wola człowieka (co jest zaprzeczeniem idei wolnej woli), ani to czy był dobrym czy złym (jego czyny, postawa, moralność). Ad.:"Potem są dorosli ludzie, którzy nie potrafią rozmawiać o seksie z lekarzem, bo to przecież jest takie obrzydliwe. Znam wielu młodych chłopaków, którzy takie kawały opowiadają w kółko i w ogóle ich to nie rusza, ale gdy trzeba powaznie porozmawiać o seksualności, od razu jest blokada i wstyd."Ale skąd u Ciebie wniosek, że dla tych chłopaków skrępowanie podczas poważnej rozmowy o seksie wynika z tego, że seks stał się dla nich obrzydliwy? Przecież to właśnie bardzo normalny odruch - widać, że seks im nie spowszedniał i nadal jest czymś intymnym, o czym rozmowa powoduje zawstydzenie - najwyraźniej są oni w stanie odróżnić głupie żarty od poważnej rozmowy i wcale nie są tacy zdeprawowani skoro odczuwają skrępowanie podczas poważnej rozmowy o seksie. To, co opisałaś to właśnie normalne i zdrowe zachowanie. I jest to w dodatku dowód na to, że nie masz racji twierdząc, że ktoś, kto styka się z wulgarnymi dowcipami wyrabia w sobie jakiś nienormalny stosunek do seksu. I dlatego też właśnie widzę, że masz kiepskie pojęcie na temat tego, co jest nienormalne i co z jakimi konsekwencjami się wiąże. I to właśnie zwłaszcza jeśli chodzi o wpływ seksu i poczucia seksualności na rozwój psychiczny i zachowania tak samo, jak mówienie dziecku że kupa jest be i dziwienie sie potem, ze dziecko nie chce korzystać z toalety."I znowu bardzo dziwne porównanie. Można by pomyśleć, że uważasz, że powinno się dziecku mówić, że kupa jest fajna do zabawy i wyrabiać w nim przekonanie, że nie powinno się jej brzydzić, co by się kończyło tym, że nie miałoby odruchu mycia rąk po skorzystaniu z toalety. Zdajesz sobie sprawę z tego jak wiele chorób człowiekowi zagraża, gdy nie uważa, że "kupa jest be" i nie przykłada w związku z tym wagi do utrzymywania odpowiedniej higieny? Ad.:"W baśni i fantasy masz świat BAŚNIOWY, nierealny."A wyżej sama napisałaś, że wampiry nie istnieją. Jakim cudem więc "Zmierzch" dotyczy realnego świata i realnych postaci??O HP nie chcę pisać, bo też przesadzasz, ale przede wszystkim dlatego, że nie chcę jeszcze mocniej odchodzić od właściwego tematu, który dotyczy "Zmierzchu". Tak w ogóle powinnaś odróżniać fantasy od powieści okultystycznych. Te ostatnie faktycznie mogą zawierać realnie występujące nadprzyrodzone elementy lub też chociaż w poważny sposób nawiązywać do symboliki okultystycznej. "Zmierzch", "HP", "Akademia Pana Kleksa" należą do że wzbudzam wyrzuty sumienia zupełnie niepotrzebnie i przez to krzywdzę innych. Wynika z tego, że ważniejsze jest dobre samopoczucie niż świadomość."Zupełnie błędny wniosek. Potencjalne wyrzuty sumienia i dezorientacja jaką wywołujesz nie są kwestią świadomości, bo sama przecież wiesz, że nie jesteś do końca pewna wszystkich swoich poglądów. Jeśli miałaby tu być jakaś świadomość, to narzucona przez Ciebie - świadomość Twoich poglądów, a nie świadomość rzeczywistości, rzeczywistych konsekwencji czy zagrożeń. I żeby nie było niedomówień, to samo się tyczy poglądów KK. Jak wiele osób, uważam, że można być osobą wierzącą i nie zgadzać się z jakimiś poglądami KK. I dałam Ci wyżej przykład by pokazać, że wyrzuty sumienia bardzo często mogą wynikać z wrażliwości (będącej jak najbardziej pozytywną cechą) i poczucia - często błędnego - że coś się robi/zrobiło/myśli źle (poczucia winy). Ad.:"Jeżeli widzisz że ktoś robi coś złego, to mówisz mu żeby tego nie robił."No i właśnie dlatego tłumaczę Ci, że źle robisz. Ad.:"Nie widzisz w Tłajlajcie ani w niektórych ksiązkach fantastycznych niebezpieczeńśtwa, wydaje Ci się więc to irracjonalne, ale spróbuj zrozumieć. Wyobraź sobie coś, co jest groźne dla Ciebie, a dla mnie nie. Może zrozumiesz wtedy, że nie chcę nikogo dręczyć, tylko ostrzec."Napisałam Ci wyraźnie, że wiem, że książki jak i filmy potrafią być niebezpieczne. I nie piszę tu o konkretnym gatunku (!). Co więcej zdaję sobie sprawę z tego, że ludzie nie powinni zajmować się pewnymi dziedzinami wiedzy jeśli nie są na to gotowi lub/i z niewłaściwych pobudek. Oczywiście, że dostrzegam niebezpieczeństwa. Jednak wiem też, że niebezpieczeństwa istnieją również w związku z rzeczami niepowiązanymi z okultyzmem (magią, szatanem itp. - cokolwiek masz na myśli) i na nie także należy zwracać uwagę. Właśnie w tym rzecz, by potrafić odróżnić coś niebezpiecznego od bezpiecznego. Nie wiem jak Ci to dokładniej wyjaśnić, ale robisz szum wokół pewnych rzeczy i przez to czynisz niewidocznymi faktyczne niebezpieczeństwa. To jest tak jak z tymi sektami. Odmalowujesz sektę jako niezwykle egzotyczne zjawisko niezwykle mocno odcinające się od otoczenia, na pierwszy rzut oka nienormalne i przez to łatwo rozpoznawalne. Im więcej osób nabierze takiego przekonania - że sekty można tak łatwo rozpoznać, bo są tak dziwne już na pierwszy rzut oka - tym więcej nawet nie zauważy, gdy przystąpi do sekty. Bo tak naprawdę bardzo wiele organizacji o charakterze sekty nie sprawia od razu takiego wrażenia. Chodzi o to, że zwracasz uwagę ludzi na rzeczy, które nie są ważne i odciągasz ich uwagę od faktycznie istotnych, osłabiasz ich czujność. To samo właśnie dotyczy tej kwestii seksualności i dzieci. Dlatego napisałam Ci, że założę się, że więcej wiem na ten temat, bo widzę na jakie rzeczy zwracasz uwagę. Co jak interpretujesz. Co łączysz z jakimi konsekwencjami itd. i wiem, że rzeczywistość dotycząca tych kwestii wygląda zupełnie inaczej. Ad.:"Nie napisałam ze szerzysz porgnogragię, w życiu bym nie napisała czegos takiego. "Nie napisałam, że to napisałaś. Napisałam cytuję:"Zaraz Ci wyjdzie, że szerzę pornografię i gwałcę dzieci.". To bardzo duża różnica. Podsumowując: Może w ogóle nie powinnam była odpowiadać, bo niepotrzebnie odświeżam ten temat, no ale odpowiedziałam. Co do dalszej dyskusji, to nie widzę sensu z tego względu, że nie bawi mnie ciągłe poprawianie takie jak np. to dotyczące ostatniego "Ad.". To do niczego nie prowadzi i z postu na post coraz mniej treści dotyczy początkowego tematu dyskusji. SarimatianJa równiez byłem (jestem?) ministrantem, ale u mnie ksiądz mówił, że ministrantem jest sie na całe życie. Całkowicie potwierdzam Twoja refleksyjną wypowiedź odnośnie kwestii kościelnych - lepiej bym tego nie do podanego linku ustosunkowujcego się do Zmierzchu - (50 prawd objawinych, tak ? ) to muszę sie zapytać, w jakim celu to pisałeś ?Mówie to jako osoba całkowicie neutralna, nie jestem absolutnie fanatykiem Zmierzchu, jednakże nie potrafię zrozumieć co Cię do tego skłoniło ? Ten tekst wyglądał jakbyś musiał codziennie z rana pisać cos podobnego na dany film ... Jakby to była Twoja praca, którą musisz wykonać i bardzo jej nie lubisz. To nie jest absolutnie żaden atak czy też oskarżenie, po prostu odniosłem takie wrażenie. Jakby to ująć - przyczepianie się na siłę. Stary, podaj mi jakikolwiek film to zrobie również zabawna liste - uwierz teraz słowo wyjaśnienia dla tłumu oczekających mojej pracy ( ; DD ), która miałem sie podzielić - niestety nie mogłem odnaleźć pliku tekstowego ; /. Jestem jedynie w posiadaniu wersji realnej, fizycznej, rzeczywistej, materialnej - słowem : na kartkach. Muszę jedynie rozglądnąć się za skanerem i powinno być dobrze. Co prawda mam też plik mp3 ale go nie wysle, co byście nie śmiali się z pomyłek i niecenzuralnych wyrazów, które pod wpływem gniewu spowodownego przeróżnymi bodźcami zewnętrznymi docierającymi do mojej świątyni nauki z kuchni i ulicy, nagminnie pojawiały się w czasie próbnego i teraz wypada przeprośić wytrwałych, którzy w akcie desperacji doczytali moje wypociny do końca, za trudno czytający się tekst. Widać moja polonistka nie myliła się, kiedy na końcu wypracowania czytałem " Panie XXX...ski, staraj sie budować zdania mniej złożone ".Pozdrawiam ; ) Big Up, Bless Ya, Take Care and Brush Ya Teeth ; P wick3d ocenił(a) ten film na: 1 Ja wierzę w konia na turbowrotkach mieszkającego w niebie, który kontroluje nasze całe życie tak jak wasz Bóg. Zlinczujecie mnie za to? Bo istnienie mojego konika jest tak samo prawdopodobne jak waszego cudownego Boga, katoliccy przyjaciele, do tego na szczęście żyjemy w takim świecie gdzie kościół ma G-za przeproszeniem do gadania w sprawach kto i jakie powinien mieć poglądy, osobiście ten gniot zasługuje w moich oczach na ocenę 4/10, ale nigdy by mi do głowy nie przyszło, że w jakiś sposób może on urazić czyjąś wiarę ponieważ jestem na tyle poważnym człowiekiem, że odróżniam fikcję od rzeczywistości, radzę wam zrobić to samo i przestać tutaj "Radio Marjonizować", czasy inkwizycji minęły pogódźcie się z tym. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 1 wick3d "Zmierzch a wartośći chrześcijańskie"... nigdy nie przyszłoby mi do głowy taki temat założyć. Naprawdę jestem pełen nie do końca pozytywnego podziwu dla osoby która się nagłowiła aby taki temat założyć i mieć na powyższy temat sporo do powiedzenia. Jeśli natomiast temat ten wypłynął z tej osoby całkowicie naturalnie i spontanicznie to z całym szacunkiem ale taka osoba potrzebuje pomocy...Polecam założenie podobnego tematu w filmie Shrek, jest on niestety antyklerykalny gdyż zachęca do bezbożnego ożenku ogrów, które jak wiadomo nie mają wstępu do niebieskiego królestwa pana oraz nie powinny otrzymać daru jakim jest owy sakrament. Tylko człowiek to dziecię boże i boży pomazaniec, boga w trójcy jedynego i wszechmogącego. OOO!! padnij na kolana o niewierny, chwal swego pana albowiem nie znasz dnia ani godziny a powtórne jego przyjście poprzedzone triumfem szatana odzieli plew od ziarna nieskazitelnego które dało owoc dobry. OOO!! przejrzyj na oczy grzeszniku gdyż sprawiasz ból panu swemu który Cię osądzi w dniu owym i gniew jego niczym piorun uderzy z niepohamowaną jest bliski, wampiry i ogry rozpierzchły się po świecie, niegodne diabelskie pomioty. Wartości i cnoty pana naszego Cię grzeszniku, padnij na kolana i módl się, śpiewaj psalmy w imię pana Twojego wszechmogącego w trójcy jedynego prawdziwego przez nas piosenkę: L dopa - pazury cezara. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 1 Sparrow, nudzisz już słoneczko. Tak ładnie nam się gadało na poczatku o piratach i herbatce, a teraz takie o mnie gluty smarujesz - doprawdy, rozczarowałeś mnie, myślałam że jesteś powazniejszy. Twej pomocy nie potrzebuję, dziękuję, natomiast radzę byś sam poszukał wsparcia - Twoja nieopanowana zaciętość i agresja świadczy o tym, że masz naprawdę jakiś problem z chrześcijanami. Zapewne nocą śni Ci się straszny, zły ksiądz z kropidłem :P użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 1 Szczerze, chrześcijanie mnie nie obchodzą, inne religie także nie. Obchodzi mnie za to stan intelektualny ludzi w moim kraju i na planecie zwanej Ziemia. Nie interesuje mnie także co o mnie myślałaś. To czy jestem poważny w danym momencie czy nie, to jest moja wolna wola dana mi razem z rozumem i wolnością słowa. To, że w danym momencie zachowuje się niepoważnie nie świadczy o mnie wcale źle. Wsparcia szukam w samym sobie i w źródłach wiedzy, także w innym ŚPIEWAJCIE!!! Upadnij na kolana,Ludu czcią przejęty,Uwielbiaj swego Pana:Święty, Święty, Święty!Zabrzmijcie z nami Nieba,Bóg nasz niepojętyW postaci przyszedł chleba,Święty, Święty, Święty!Powtarzaj, ludzki rodzie,Wiarą przeniknięty,Na wschodzie i zachodzie:Święty, Święty, Święty!Pan wieczny zawsze, wszędzieKu nam łaską zdjęty,Niech wiecznie wielbion będzie,Święty, Święty, Święty! użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 1 A królewna żyła długo i szczęśliwie. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 1 Tyle że nie wiedziała że król ją zdradzał z własną córką. ogrami (sic!) i wampirami. Również czytałam artykuł, chyba w "miłujcie się", że Kościół absolutnie zabrania czytania tej ksiązki, podobnie jak Harry'ego Pottera. I dlatego właśnie to był pierwszy i ostatni raz, kiedy przeczytałam katolicką gazetę. Jestem osobą wierzącą i praktykującą, ale też zagorzałą czytelniczką Harry'ego Pottera. Zmierzch też czytałam i obejrzałam. Nie mam z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia, bo uważam, że książki fantastyczne i życie to dwa zupełnie sobie obce światy. Wystarczy umieć to rozróżnić i wiedzieć, że pies biegnący za nami to nie animag, a blady chłopak z naszej szkoły nie jest wampirem. pozdrawiam kate_sparrow To przeczytaj sobie co może się stać, gdy zaczniesz uprawiać "niewinne" wróżby. Od tego się zaczyna... Moniia Różne rzeczy mogą zaszkodzić. I w tym sama religia także. Z tymże też pozostaje taka kwestia, że nikt nikomu nie każe zajmować się magią, tarotem czy czymkolwiek i takimi rzeczami nie powinno się zajmować z ciekawości, dla zabicia nudy, czy szpanu. Dzieci oglądają (później czytają, albo im się czyta) bajki, w których występują czarodzieje, czarodzijki, wróżki, magiczne przedmioty typu jakaś kula, pierścień czy zaczarowany ołówek i rzadko kiedy kończy się tym, by te bajki sprawiały, że to dziecko zacznie uprawiać magię. W zasadzie gdyby w ten sposób oceniać wszelkie bajki - niby z takiego katolickiego punktu widzenia, to wyszłoby na to, że 99% o ile nie więcej jest szkodliwych. Baba Jaga jest kanibalką. W bajkach jest dużo potwornych rzeczy nawet nie związanymi z czarami (cokolwiek pod tą nazwą ktoś rozumie, a widzę, że ludzie potrafią uznawać jako magię prawie wszystko). użytkownik usunięty kate_sparrow Kate, mam w domu ten akrtykuł - zapewne chodzi Ci o tekst pani (taki z kolumną i plakatem filmowym)Jeżeli tak, to nie wydaje mi się, by było tam powiedziane jakoby ktokolwiek zabraniał czytania. Autorka podaje tylko pogląd, ze Z stoi w sprzeczności z zasadami wiary. MS to gazeta bardzo ale to bardzo specyficzna, wyjątkowo radykalna w wymowie i rozumiem, że może kogoś zrazić jej specyficzny język. Niemniej nie rozumiem, jak możesz zarzekać się, że nigdy nie przeczytasz więcej gazety katolickiej tylko dlatego że jedna z nich skrytykowała coś, co Ci się podoba. W zasadzie połowa powaznych magazynów filmowych objeżdża ostro Tłajlajt (z innych powodów, ale jednak), czy ich tez nie będziesz czytać? nie wierzę;) Osobiście uważam, iż osoba, która nie potrafi odróżnić rzeczywistości od fikcji, nie powinna nawet zaczynać tego typu książek, jak saga "Zmierzch". Jestem wierzącą i chodzę do kościoła. Przeczytałam wszystkie cztery książki, czego nie żałuję. Bez żadnych wyrzutów mogę stwierdzić, że były one jednymi z najlepszych, jakie przeczytałam w życiu. Owszem, zafascynowali mnie aktorzy, filmy, cała ta historia, lecz potrafię odłożyć to wszystko na półkę i kompletnie nie zawracać sobie tym głowy. Natomiast napotykam osoby(szczególnie nastolatki), które zwariowały na punkcie "Twilight", kupują książki o podobnej fabule, zachwycają się pierdołkami, jakie wychodzą w sklepach o tematyce"wampirzej", doszukują się wiecznie newsów o aktorach itp. To jest dla mnie absolutną przesadą! Jednakże artykuł w "Miłujcie się" nieco mnie zbulwersował. Wiadomo, że Kościoł ma swoje poglądy, ale wydaje mi się to czepianiem! Odniosłam wrażenie, jakby autorka tekstu chciała wzbudzić wyrzuty sumienia w tych, którzy przeczytali i polubili zarówno "Harry'ego Pottera" jak i sagę "Zmierzch" -jakby to był grzech(??). To TYLKO jakaś wymyślona historia - opisana w książkach i przedstawiona w filmach! Nie przestanę czytać pism katolickich, ale na pewne sprawy mam po prostu inne zdanie... lew890 ocenił(a) ten film na: 2 natalia100 Nie rozumiem postawy kościoła. Przecież wiedzą, że sprzeciw wobec "Kodu Leonarda da Vinci" tylko zwiększył liczbę zainteresowanych przeczytaniem tego, następnie krytykowali film, co również stało się dla Kodu dodatkową reklamą. A teraz zamiast nauczyć się na własnych błędach, powtarzają to ze "Zmierzchem". Ciekawe tylko czemu nie robili takiej afery z "Wywiadem z wampirem"? użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 2 lew890 Wiesz, porównaj sobie popularność (niezaprzeczalną, ale jednak mieszcącą się w granicach statystycznego hollywoodzkiego filmu) "Wywiadu" oraz to istne pandemonium związane ze "Zmierzchem", tą całą obsesję i manię. To jak porównywać sezonową grypę do hiszpanki... Ale KK w ten sposób nakręca jeszcze maszynkę marketingową:P Powinni nic nie mówić i poczekać jak przejdzie, bo wierz mi przejdzie:P Za parę lat nastolatki będą podniecać się romansem wróżki z "chłopakiem z sąsiedztwa" i cała ich uwaga zwróci się ku nowemu filmowi a o zmierzchu zapomną i nie jest Mein Kampf z którym ciągnie się ideologia, Zmierzch to WuCetowe czytadło (dlaczego? bo wartość literacka jest porównywalna tylko do nadruków na papierze toaletowym, sorry ale taka prawda). użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 Nie zgadzam się, że za Tłajlajtem sie nie ciągnie ideologia - moim skromnym zdaniem ciągnie się, choć w małej nadzieję, że sprawdzi się połowa Twego mrocznego proroctwa i faktycznie o tym szajsie wszyscy prędko mówiąc, przypomniała mi się pewna scena ze "Shreka"....:D użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 PS> Widzę że czuwasz? LeaMao ocenił(a) ten film na: 4 jaka? :)moda na Zmierzch przejdzie na pewno. kiedyś był wielki szał na Harrego Pottera. czarodziej nadal ma mnóstwo fanów, ale już to nie jest to samo co kiedyś. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 4 LeaMao Lea, jaka w sensie że ideologia? hmm, sporo tego. dla mnie najgorsze są w Tłajlajcie fascynacja złem oraz rzecz, odrwaca się kota ogonem. dobro jest złe, zło jest dobre. nie ma dobrych wampirów, jeżeli wampir to metafora demona - jak może być dobry demon??? W każdym szanującym się horrorze (jak u Stockera) wampiry były prawie zawsze złe, co pokrywało się z mitycznym postrzeganiem ich jako metafory demonów, diabła. teraz wampir jest cool. picie krwi jest cool. wieczne potępienie jest cool. yeah. normalny facet to już za mało. teraz musi być wampir. potępiony. demoniczny. blady. ssający pumy w lesie. miłość kobiety i mężczyzny to już za mało? wszystko co mroczne, potępione, chore staje się ekscytujące i pociągające. dzieciaki nie chcą normalnego faceta tylko jakiegoś psychola który bedzie im opowiadał o ssaniu rzecz, hedonizm. pożądanie i zmysły są dla Belli wazniejsze od duszy. wazniejsze od troski o duszę jest to, żeby móc być z edziem, bo on jest taki seksowny i ją pociąga. nakłania go ciągle do seksu, choc on sam nie chce. zniechęca go do małżeństwa, choć on chce wziąć z nią ślub. wychodzi na to, że dla niej liczy się tylko przyjemność cielesna, ewentualnie emocjonlana. jaki by edzio nie był, nie chce też skazać belli na potępienie, co do kórego pewności mieć nie można - jest u wąpierzy czy go nie ma. a bella ma to gdzieś, namawia go żeby złamał zasady, bo chce żeby jej było miło. najwazniejsze dla niej to żeby było przyjemnie. toz to czysty hedonizm! Haha, ładnie ujęte ale świat przedstawiony rządzi się swoimi regułami, wampiry w Zmierzchu nie są demonami, tak naprawdę same nie wiedzą czym są, jest tam odniesienie do choroby, mutacji (te bajki z chromosomami) ale najważniejsze jest to, że wampiry posiadają sumienie, sam Edward na pytanie Belli czemu cierpi katusze i nie pije ludzkiej krwi odpowiedział: nie chcę być bestią (mimo iż nie wierzy we własne zbawienie, w przeciwieństwie do doktora, to stara się ze wszystkich sił żyć godnie, bez grzechu). Czy demony mają sumienie - nie. Więc w wizji Meyer wampiry nie są "złe" one wybierają czy podążać hedonistyczną ścieżką przyjemności czy pozostać wstrzemięźliwe i moralnie czyste. Co do przyjemności - którego nastolatka nie pociąga sex? Każdy jeden jest zainteresowany tym zjawiskiem i eksperiencja jego jest dla niektórych bardzo ważna, ale to opanowanie Edwarda i jego chęć poszanowania reguł (Kościelnych nota bene) prowadzi do tego, że nie następuje tutaj utrata czystości. W książce jasno jest opisane dojrzewanie nastolatka. Czy podczas pocałunku nie czujesz pożądania? Tylko silna wola może uchronić młode osoby przed seksem przedmałżeńskim. I Edward właśnie taką silną wole i opanowanie okazuje, to on jako bardziej doświadczony życiowo i bardziej dojrzały emocjonalnie postanawia odłożyć te szczególne chwile na noc poślubną. Czy to jest dążenie do hedonizmu, raczej nie. Natomiast pożądanie i pocałunki są wpisane w życie każdego normalnego nastolatka i hedonizmem bym ich nie nazwał. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 Forest, nie chodzi o to, że Bella odczuwa pożądanie, ale o to ze JETS ONO DLA NIEJ WAZNIEJSZE OD DUSZY, jest głównym motorem jej działań, jest istotniejsze od wszystkiego innego - to jest właśnie hedonizm. Tylko, że Bella wierzy w to, że duszy nie utraci gdy stanie się wampirem;) użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 Ekhm, wybacz, ale nie do końca się zgodzę - ona sama nie jest pewna jak to będzie. Uznaje jedynie, że nie ma to dla niej znaczenia, czy zostanie potępiona, czy nie. Wg. Belli ktoś tak dobry i wspaniały i coś tam coś tam etc. itp. itd. jak Edziu nie może być istotą bez duszy, Edward uważa że jest jej pozbawiony i dlatego jest taki oporny na zmianę Belli, kwestia nie jest rozstrzygnięta. Ale jedno jest pewne Bella jest przekonana że Edziu ma duszę a skoro on ma to i inne wampiry powinny ją mieć (a poza tym czym jest dusza? chyba zdolnością do miłości, empatii, skruchy - a te wszystkie cechy charakteryzują Cullenów:P ) użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 Ekhm, no nie bardzo, bo gdyby tak było moja świnka morska też miałaby duszę. Faktem jest że każdy pierwszy lepszy filozof miał odmienne zdanie na temat duszy, jednak Ojcowie Kościoła swoją opinię ustalili już dość dawno. Więc albo się z nimi zgadzamy, albo nie. Ja się zgadzam. Chodzi o istnienie "elementu duchowego obdarzonego świadomością i wolą w taki sposób, że ‘ja’ ludzkie trwa nadal. Na oznaczenie tego elementu Kościół posługuje się słowem ‘dusza’, dobrze znanym w Piśmie Świętym i w Tradycji. Chociaż wyraz ten przybiera w Biblii różne znaczenia, Kościół uważa jednak, że nie ma po temu żadnych poważnych racji, aby go odrzucić, owszem, uznaje za rzecz bezwzględnie konieczną mieć jakiś środek słowny dla uzasadnienia wiary chrześcijańskiej” (List Kongregacji dla Doktryny Wiary w sprawie niektórych zagadnień związanych z eschatologią, Rzym 1979, s. 5)." Zaś Bella niestety najbardziej na świecie myśli o swojej własnej przyjemności psychofizycznej, więc za hedonistkę można ją uznać. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 LeaMao Babka zmierza zresztą w wyrażną stronę. Kolejna jej książka, Intruz, jest jeszcze gorsza niż Tłajlajt. Duch przebywający w człowieku... To aż tak oczywiste, że aż boli! :PCałe szczęście ze rpzynajmniej warsztatowo babka jest denna i wychodzi jej chała. Strach pomyśleć co by było, gdyby te ksiązki były dobrze napisane :P Ale może jeszcze zmądrzeje kobieta, w końcu Anne Rice też zaczynała od gotyckiego soft-porno, a potem się nawróciła :) Intruza nie czytałem i nie będę się jestem kiedy zrozumiesz, że Meyer jest kobietą na dorobku i liczy się kasa, szczerzę wątpię, żeby była wysłanniczką szatana i pisząc te bzdety odprawiała okultystyczne rytuały:P użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 Nie uważam że jest wysłanniczką szatana ;P Gdzieś pod pierwszym zmierzchem załozyłam temat "Zmierzch jako produkt marketingowy", zapraszam na zwiedzanie. UWażam że jest staraą cwaniarą która wykorzystuje modę na okultuzm, magię i wampiry. Idzie w tę stronę własnie dlatego, że to jest teraz najmodniejsze. Podejrzewam że zwisa jej troska o to jaki wpływ jej ksiązki będą miały na młodzież. Tak czy owak mam nadzieję, ze ludzie przejrza na oczy i rpzestaną kupować ten szajs. Brawo! Dość emo-pseudo-wampirów i barachelnych harlequinów o niczem. Skoro magia je ble wg. kościoła, to jak się mają do tego te wszystkie cuda i objawienia. Bo jesli o mnie chodzi to to też użytkownik usunięty kromka77 No to już na pierwszej stronie omawaialiśmy, że magia i cuda to nie to samo :) Pzdr. nina6x ocenił(a) ten film na: 6 Czytając ten wątek przypomniałam sobie jak nie tak dawno będąc w kościele podczas kazania ksiądz chciał uświadomić wszystkim jak niesamowite jest to co dzieje się podczas mszy podczas przemiany i tym samym nazwał wszystkich nas członków kościoła katolickiego "krwiopijcami"-dokładnie padło to słowo(ludzie patrzeli po sobie troche dziwnie)bo przecież pijemy krew Chrystusa... LeaMao ocenił(a) ten film na: 4 nina6x co do pytania "jaka" to miałam na myśli scenę ze Shreka :) LeaMao Może jestem szalona bo kocham całą sagę (tak jestem hedonistką, taka moja ludzka natura), ale poniekąd zgadzam się z autorką tematu...trudno się nie zgodzić, gdy ktoś nie rzuca słów ot tak na wiatr i umie je poprzeć właściwymi argumentami...czytając książkę nieraz nasuwało mi się na myśl jak to się ma do chrześciajństwa....i oczywiście widzę pewne nieścisłości, jesli chodzi o tą całą dusze Ewarda i Belli...Ale musimy mieć na uwadze, że chrześcijaństwo to nie jest religia wszystkich ludzi na świecie, a książka robi szum na skale światową..więc myślę, że poprostu trzeba ją traktować jak coś zmyślonego, coś co ma tylko niejako zaspokoić naszą potrzebe rozrywki, czytania, rozwijania bo jakby nie było czytanie 2 str wiadomo, że ta cała historia jest niemożliwa, ale gdyby jednak była realna...gdyby wampiry chodziły po naszym świecie, na pewno znalazły by się Belle Swan...my ludzie jesteśmy słabi i nie mam tu na myśli, że to coś złego. (przedwczoraj widziałam na polsacie jak babka trzymała skorpiona w buzi ponad 2 min, więc czemu by nie sfiksować na punkcie vampira?)tak czy siak zawsze miło pokonwersować z osb która umie trzymać poziom konwersacji i nie koliduje z moimi imperatywami;) użytkownik usunięty LeaMao LeaMao, scena z samego początku, gdy Shrek siedzi w toalecie. Forest napisał :"Zmierzch to WuCetowe czytadło (dlaczego? bo wartość literacka jest porównywalna tylko do nadruków na papierze toaletowym" i od razu mi sie przypomniał Shrek siedzący w wychodku :/Nawiasem mówiąc, akurat z tym zdaniem się zgadzam, chociaż to dość drogi papier toaletowy, w przeliczeniu kilka dych za kilogram... To już lepsza Regina twójwarstwowa, przynajmniej miękka i ładnie pachnie;) Pisałaś, że "zgodnie z naukami Kościoła" - czyli my ludzie, Homo Sapiens mamy nie myśleć tylko wierzyć? Już raz Kościół zabraniał myślenia i doszło do jego rozłamu - chodzi mi o predestynacje. Wg. KK człowiek ma wolną wolę, a jednocześnie Bóg jest wszechwiedzący, więc zakładając, że mamy wolną wolę:Staję przed wyborem: Kawa czy herbata? - wybieram na to Bóg? Jako, że jest wszechwiedzący, wie, że wybiorę herbatę, czyli tak naprawdę muszę to zrobić, nie mogę wypić sobie kawki bo to stoi w sprzeczności z Boskimi planami, konkludując - człowiek nie ma wolnej do świnki morskiej czy ona kocha? Raczej nie, więc duszy nie posiada, czy Edziu kocha?W Zmierzchu nie możemy kierować się "naukami Kościoła" ponieważ Meyer stworzyła inny świat, tam wszystkie zasady są jak gwoździe i młotek, a Ty usilnie próbujesz używać śrubokrętu z naszego świata. Po prostu w książkach tak jest, jak autor chce, żeby niebo było zielone to tak jest, jak Meyer chciała żeby wampiry miały dusze, to mają. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 "Co do świnki morskiej czy ona kocha? Raczej nie, więc duszy nie posiada,czy Edziu kocha? " - od razu widać, że nigdy nie miałes świnki morskiej ;)A na serio, uczucie które żywi Edzio nie jest miłością, bo miłość nie ma w sobie nic egoistycznego. To raczej pożądanie, a nie używam, ponieważ Meyer użyła śrubek z naszego świata - gdyby w ogóle nie opowiadała o duszy i piekle, nie byłoby całego tematu. Skoro jednak użyła tych terminów, które są ściśle określone, mam prawo używac śrubokrętu. Ad wolnej woli: naprawdę, nie wyjasnię ci w dwóch linijkach tego, co zajęło teologom kilka dekad, ale sama miałam podobne dylematy z 10 lat temu więc rozumiem jak to jest. Wszechmoc nie polega na tym iż Bóg pozbawia nas wolnej woli. Gdyby chciał, mógłby - po prostu nie chce, bo woli mieć wyznawców, którzy sami przychodzą, a nie stadko niewolników. Dając Ci wybór nie przewiduje, którą opcję wybierzesz, ale wie, co czeka Cię gdy wybierzesz i jedną, i drugą. Czyli, trzymając sie metafory z herbatą, nie może przewidzieć czy wybierzesz kawę, czy herbatę, ale wie, co się stanie w obu przypadkach. Nie tak tłumaczył ksiądz w liceum:P On twierdzi, że takie rozumowanie jak przyjęłaś jest raczej oparte na ogromnej inteligencji, a nią (a nie wszechwiedzą) posługuje się czy egoistyczne jest podejście: mógłbym Cię skrzywdzić, chcę być przy Tobie, ale się o Ciebie boję więc odejdę henhen daleko, żebyś nie była narażona i będę wypłakiwał swoje wampirze oczy z tego powodu?Czy egoistycznym jest - nie żyjesz, po co mam żyć ja? (egoistycznym w stosunku do rodziny, na pewno nie w stosunku do Belli)Czy egoistyczny jest "Zabij mnie, nie ją!".Jeśli tak wygląda egoizm to ja szczerze cieszę się, że ludzie są egoistami, jeśli tak wygląda....Jak już wspomniałem, Meyer ma prawo napisać, że niebo jest zielone, co z tego, że niebo jest u nas i u niej w książkach? To nieważne, ważne co ona uczyniła prawdą. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 A to jest bardzo dziwne, że tak twierdził, bo w kwestii inteligencji i użycia jej przez szatana ani Wojtyła, ani Heller by się z nim nie zgodzili ;) (specjalnie pisże w "świeckiej" formie, przez wzgląd na osiągnięcia tych osób na świeckiej niwie).Odchodzę, ale potem wracam. Sam nie wiem czego chcę. Raz Cię kocham, raz mam Cię w nosie. Narażam Cię na niebezpieczeńśtwo, ale jednak uczepiłem się Ciebie. "nie żyjesz, po co mam żyć ja?" - co to niby za miłość? umrę, bo mi smutno? To po prostu egzaltacja. użalanie się nad sobą. Kierowanie się wyłącznie UCZUCIAMI. Miłość to coś więcej niż Meyer nie ma prawa pisać że niebo jest zielone, bo nie jest. Moze stworzyć własny świat fikcji, basni, gdzie jest zielone. Ale nie może pisać, że nasze jest zielone. I nie mozesz mówić że ona "uczyniła coś prawdą", bo pradwa jest jedna, nie ma tak ze co ksiązka to inna prawda. Prawdy nie przelewamy z naczynia do naczynia. Prawdą w jej świecie jest to że wampiry mają duszę, jak będę chciał to napiszę książkę o latającej lokomotywie która przewodzi ludzi między Londynem a Birmingham i w MOIM ŚWIECIE PRZEDSTAWIONYM to jest prawda. Dlatego że to jest książka fantasy/sf lub baśń jak kto woli. Tutaj to ja jestem stwórcą dlatego pisarze nazywani są twórcami światów."Odchodzę, ale potem wracam. Sam nie wiem czego chcę. Raz Cię kocham, raz mam Cię w nosie. Narażam Cię na niebezpieczeńśtwo, ale jednak uczepiłem się Ciebie."Widać, że książek nie przeczytałaś, lub zrobiłaś to bardzo pobieżnie, dlaczego Edziu odchodzi? Bo wie, że naraża Bellę swoimi popędami, swoim pożądaniem, jednak z tego rezygnuje i odchodzi (czy takie poświęcenie jest egoizmem?). Dlaczego wraca? Okazuje się że Bella bardziej jest zagrożona gdy nie ma ochrony Cullenów, vide Laurent czy Wiktoria.""nie żyjesz, po co mam żyć ja?" - co to niby za miłość? umrę, bo mi smutno? To po prostu egzaltacja. użalanie się nad sobą. Kierowanie się wyłącznie UCZUCIAMI. Miłość to coś więcej niż uczucia"Nigdy tak nie pisz, mój przyjaciel powiesił się po wypadku samochodowym swojej żony (zginęła razem z córką), i nigdy w życiu nie nazwę go ani egzaltowanym, ani nie powiem, że to użalanie się nad sobą - po prostu nie wszyscy są w stanie przetrwać i im większa miłość (a miłość to też emocje i uczucia) tym ciężej poradzić sobie z ogromnym bólem jakim jest strata bliskiej osoby. Czy będziesz karała kogoś kto nie okazał się wystarczająco silny? Czy to jest zachowanie Katolika? użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 Nikogo nie każę i nie potępiam, bardzo współczuję Ci z powodu, o którym piszesz, bardziej że miałam podobny przypadek w gronie znajomych (kolega popełnił samobójstwo skacząc z okna). Tym bardziej jednak należałoby odwrócić sie na pięcie od wzorców które gloryfikują zachowania werteryczne, nie sądzisz? Poza tym jest kolosalna różnica między człowiekiem który traci żonę i dzieci w wypadku a jakimś smętnym chłoptasiem który ma zły dzień bo nie może po lekcjach poprzytulać dziewczyny która mu się moim zdaniem Edzio sam nie wie czego chce. Jeżeli zależy mu na dobru Belli powinien w ogóle nie zaczynać romansu z nią - dość dużo o tym mówi i wylewa swoje żale, ale ostatecznie jednak wybiera że z nią zostanie, więc chyba swoje odczucia bardziej ceni niż jej bezpieczeństwo. I nie mów mi że nie przeczytałam książek, bo przeczytałam - nacierpiałam się przy tym bardzo i za to poświęcenie należy mi się medal :PNie ma czegoś takiego jak "w jej świecie, w twoim świecie" itp. Meyer nie wymyśliła własnego świata ,pisze o świecie realnym. Nie stworzyła alternatywnej rzeczywistośći jak Śródziemie czy Świat Dysku, tylko opisuje naszą codzienność, zwykłe miasteczko, nawet wiadomo które i gdzie. Jak powiedział bohater Biloxi Blues, trzeba brać odpwoiedzialność za słowa. jeżeli tworzę baśń i akcja dzieje się w fantastycznym swiecie, to mogę pisać co mi sie zywnie podoba. Ale jezeli pisze o realnej codzienności i używam pojęć zupełnie niezgodnie z ich znaczeniem,to jest zwyczajne fałszowanie rzeczywistości. Więc w naszym świecie są wampiry, ciekawe.... użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Forest87 Nie, w naszym swiecie jest dusza.
Relatywizm i subiektywizm cechujące współczesne myślenie, zamieszanie dokrynalne w samym Kościele czy traktowanie wiary wyłącznie w kategorii zwyczaju – te wszystkie powody się wzajemnie przenikają i uzupełniają. Skutek jest jednak taki, że katolicy wyznający całość wiary bez żadnych „ale” są dziś w defensywie, bo

Znak krzyża przed posiłkiem? Ale wstyd! Lektura Biblii w czasie przerwy? Nawiedzony! Branie na poważnie katechezy? No chyba nie. Jeśli kiedyś spotkałeś się z takim podejściem, to mamy coś dla ciebie. Powrót do szkoły! Zaczął się czas nieskończonej wyprzedaży artykułów szkolnych i myślenia o chłodniejszej aurze. Choć wizerunek szkoły w reklamach wydaje się pozytywny, dla wielu może być ona pełna negatywnych doświadczeń. Uczniowie zmagają się z regułami, oczekiwaniami i szacunkiem dla władzy - nie wspominając o szkolnych plotkach i koszmarnych szafkach. Jeśli chodzi o bardziej pozytywne aspekty, to prawdopodobnie większość swoich przyjaźni zawarłeś w szkole i związałeś się z rówieśnikami w trudach czterogodzinnej pracy domowej i sprincie, by pokonać odległość z sali gimnastycznej do klasy znajdującej się na drugim końcu szkoły, chcąc zdążyć na następną lekcję. Szkoła nie musi być strasznie złym doświadczeniem tak długo, jak długo zdajesz sobie sprawę z tego, czego ci tam brakuje. W 1962 i 1963 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych zniósł modlitwę oraz czytanie Biblii w szkołach publicznych. Niezależnie od tego, czy chodzisz do szkoły publicznej, prywatnej, czy uczysz się w domu, sam zobaczysz, że czegoś w nich brakuje. A mówiąc dokładniej, Kogoś tam brakuje - Jezusa Chrystusa. On tam jest, ale ludzie nie rozmawiają o Nim, z Nim ani nie postępują jak On. To zależy od ciebie, czy przyprowadzisz Go ze sobą do szkoły. W tym roku szkolnym rozważ zmierzenie się z tą kwestią przed, po i podczas szkoły: 1. Noś wiarę Twój krzyżyk czy medalik może być subtelny, ale istotny. Kto wie, czy ktoś nie spyta cię o niego i nie zacznie więcej myśleć na temat Boga? Jedna z najodważniejszych osób, jakie znam, która wciąż jest jedną z najbliższych mi przyjaciółek z liceum, nosiła Biblię ze sobą, idąc korytarzem. Słowo Boże u jej boku zmieniało atmosferę. 2. Módl się przed posiłkami Nie powinieneś powstrzymywać nikogo przy twoim stole przed jedzeniem i zmuszać go do modlitwy. Nie musisz się nawet modlić na głos. Po prostu poświęć chwilę, by zaprosić Ducha Świętego i podziękuj Bogu, że to jedzenie jest na tyle silne, że pozwoli ci na wysiłek umysłowy do końca dnia. 3. Módl się za lub z innymi Kiedy usłyszysz, jak inni plotkują, pomódl się po cichu za nich i za osobę, o której mówią. Może odważysz się sprzeciwić temu obgadywaniu. Wiedza, że modlitwa jest potężna i że zdecydowanie potrzebujemy jej więcej na świecie, oraz modlitwa za rówieśników ze szkoły jest kluczem do zmiany naszego doświadczenia związanego z edukacją - a nawet doświadczenia związanego ze szkołą! 4. Wybierz "niezręczny" temat prezentacji i bądź go pewien Wyprawy krzyżowe czy Teoria Wielkiego Wybuchu okażą się dobrą zabawą! Zaprezentuj swój entuzjazm naukowy, ponieważ bycie katolikiem nie koliduje z nauką o stworzeniu świata przez Boga. A jeśli chodzi o wyprawy krzyżowe, to dobra okazja, by wyjaśnić różnice pomiędzy chrześcijańskim męczennikiem a muzułmańskim ekstremistą męczennikiem, a także różnice pomiędzy wyprawami krzyżackimi a dżihadem. 5. Miej swój wkład w naukę historii, języków, matematyki czy sztuki W szkole średniej robiłam wszystko, by uniknąć odpowiedzi na pytania, ale skorzystałam z okazji, by odpowiedzieć na jedno wyjątkowe w ostatniej klasie. Podczas lekcji z historii Europy nasz nauczyciel pokazał nam artystyczną prezentację historyczną. Zapytał, czy ktokolwiek wie, co ten obraz przedstawia, czy ktoś jest katolikiem. On sam znał odpowiedź, ale liczył na to, że ktoś z nas odpowie. Byłam jedyną osobą, która podniosła rękę. Najpierw powiedziałam, że przedstawiony był Jezus. Ale zostałam poproszona o podanie kolejnej nazwy. Powiedziałam "Eucharystia". Ale wciąż to nie było to, na co czekał nauczyciel. "Hostia konsekrowana" - powiedziałam. Tak, to była ta odpowiedź. Jako katolicy mamy bogatą historyczną, filozoficzną, teologiczną i naukową tradycję nauki oraz miłość do wiary i rozumu. Jeśli masz ku temu okazję, dziel się miłością! 6. Miej odpowiednie podejście Jest coś takiego jak prawda absolutna. Jest dobro i zło. Twoje nastawienie to nie tylko światło dla twojej drogi, ale także dla innych, którzy potrzebują stabilności. Czasami słuszna rzecz nie jest oczywista, ale pewność działania, kiedy staje się jasna, i szukanie odpowiedzi, kiedy jasna nie jest, to coś, czego świat potrzebuje. 7. Wybaczaj i okazuj miłosierdzie Przebaczenie jest rzadko spotykane w społeczeństwie, ale chrześcijanie powinni okazywać wybaczenie i miłosierdzie. Pokaż innym, że jesteś chrześcijaninem poprzez twoją miłość i okazywanie miłosierdzia tym, którzy mogli zszargać twoją reputację, zamiast z tym walczyć. Wybacz osobie, która wpadła na ciebie na korytarzu, nawet jeśli uważasz, że zrobiła to specjalnie, i rusz dalej ze swoim życiem. Nie ma żadnego powodu, żeby twój krzyż stawał się cięższy niż już jest, więc po prostu przebacz. 8. Siadaj obok osoby, która jest samotna i może nawet wydawać się nieprzyjazna Jesteśmy istotami społecznymi. Nawet jeśli nie będziecie rozmawiać, życzliwa obecność drugiego człowieka może działać cudownie na duszę. Zostaliśmy wezwani do naśladowania Chrystusa i do tego, żeby docierać do osób, które zostały odrzucone lub same się odsunęły. Zwykła obecność drugiej osoby nie zaszkodzi, a może być wystarczająca, by rówieśnik zbliżył się do Chrystusa. 9. Pytaj swoich muzułmańskich/hinduskich/żydowskich przyjaciół o ich święta religijne Czy nie byłoby fajnie dowiedzieć się czegoś więcej na temat innych religii? Jeśli możesz się nauczyć czegoś na temat hinduizmu na lekcjach, dlaczego nie spróbujesz wypunktować podobieństw oraz różnic pomiędzy ich a twoją wiarą? Nie moglibyśmy uczyć się o tym, co robią muzułmanie podczas Ramadanu? Dlaczego nie posłuchać przyjaciela mormona opowiadającego o powstaniu jego Kościoła? Albo dowiedzieć się czegoś na temat Paschy? Otwarta konwersacja jest świetnym sposobem, by dowiedzieć się nowych rzeczy i dać innym sygnał, że chcesz się dowiedzieć czegoś więcej na temat ich wiary. Więcej osób może spytać cię o praktyki religijne, ponieważ nie będą czuli się skrępowani dzięki twoim pytaniom o ich religie. 10. Czytaj filozofię W dzisiejszych czasach wielu ludzi uważa, że filozofia rozpoczęła się wraz filozofami ateistami oświecenia, ale od zarania dziejów ludzie kochali mądrość. Chcemy wiedzieć, dlaczego ogień płonie i co znajduje się wysoko pośród gwiazd. Chcemy opuścić jaskinię Platona i zobaczyć słońce. Zrozumienie filozofii i logiki może ci w znacznym stopniu pomóc w rozmowie z kimś, z kim nie można rozmawiać w inny sposób o teologicznych czy historycznych ścieżkach wiary. Oto wyzwanie: poszukaj ateistycznych filozofów i naukowców, którzy nawrócili się na katolicyzm. Twoi rówieśnicy mogą być zszokowani, kiedy o nich usłyszą. 11. Pokazuj dobrego ducha sportowego Na boisku pomagaj wstać innym, nawet jeśli są z przeciwnej drużyny. Nie obmawiaj osób z innej drużyny, a jednocześnie wkładaj dużo wysiłku i talentu w swoje sportowe poczynania. Zachęcaj swoich znajomych z drużyny, aby hymny waszego zespołu zawierał słowa bardziej radosne i dotyczące was samych, a nie negatywne hasła dotyczące zespołu przeciwników. Zawody nie mogą być pretekstem dla niesportowych działań. 12. Zgłaszaj się na ochotnika Egoizm rozwija się w młodych dorosłych, którzy zawsze chcą być najlepsi i wyprzedzać innych. Szkoła ciągle przypomina ci o twojej przyszłości, twoich studiach, twoich ocenach, twojej liczbie godzin nieobecności. Poświęć czas ze swojego zapracowanego życia, by pomagać innym zrozumieć, że jest jeszcze życie poza szkolnymi rankingami. Jest Droga, Prawda i Życie - wszystko to jest bardziej znaczące niż zakończenie szkoły. 13. Bądź szczery "Czy naprawdę jesteś chrześcijaninem?" Powiedz tak. "Nie możesz zostać dłużej? Impreza się jeszcze nie skończyła". To nic złego, jeśli powiesz, że musisz iść rano na mszę ze swoją rodziną, dlatego musisz już wyjść. "Dlaczego robisz znak krzyża przed jedzeniem?" Możesz wytłumaczyć, czym jest Znak Krzyża i jak wiele on dla ciebie znaczy. "Nie wiesz, że Bóg nie istnieje?" Jeśli ty wierzysz w Boga, zapytaj, czy inny wiedzą, że Bóg istnieje. Tekst ukazał się pierwotnie na portalu Catholic Link. Tłumaczenie: Monika Chomentowska

Różnice między kalendarzem juliańskim a gregoriańskim. Różnica ta wynosi aż 5508 lat. Spróbuj dostać się będac Katolikiem do pracy do ,prawosławnego' banku. Jeśli chodzi o

Jak się wydaje, tylko judaizm, chrześcijaństwo oraz islam — a więc religie związane z objawieniem biblijnym — przywiązują istotną wagę do treści głoszonych przez siebie prawd wiary. Prawdopodobnie we wszystkich bez wyjątku religiach niebiblijnych pytanie o prawdę tego, co boskie, albo nie jest stawiane wcale, albo pojawia się niejasno i w sposób rozmyty. Religia antyczna — pisze prof. Maria Jaczynowska — "zakłada skrupulatne wypełnianie wszystkich form kultu, ale nie wymaga wiary. Było prywatną sprawą człowieka, czy wierzył lub nie w bogów, którym składał ofiary. Natomiast samo składanie ofiar i przestrzeganie wskazówek wynikających z wróżb było jego obywatelskim obowiązkiem". Z kolei luźny stosunek hinduizmu do pytania o prawdę jeden z autorów charakteryzuje następująco: "Trzeba ludziom wyjaśniać, że termin Hindus nie zawiera w sobie faktycznie pojęcia jakiegoś określonego wyznania religijnego. Istnieją Hindusi będący panteistami, jak adwajtyści, bądź teistami, jak wyznawcy systemu njaji i bhaktyści, lub wreszcie materialistami, jak czarwakowie; istnieją Hindusi, którzy są siwaitami, i tacy, co są wisznuitami; Hindusi, którzy są bałwochwalcami, i Hindusi, którzy odrzucają bałwochwalstwo jak adherenci Prarthana Samaj (Towarzystwa Modlitwy) i Arya Samaj (Towarzystwa Ariów)... Być katolikiem z wyznania znaczy podążać pewną drogą zbawienia, uznawać Jezusa Chrystusa za drogę wiodącą do Boga, naszego Ojca. Człowiek jest katolikiem właśnie dlatego, że podąża katolicką drogą zbawienia. W terminologii hinduskiej oznacza to, iż religia katolicka jest sadhana dharma. Ale religia katolicka nie jest odrębną samaj dharma: nie zaleca ona żadnego odrębnego sposobu życia pod względem zwyczajów społecznych, doboru pożywienia, wspólnego obiadowania, rytualnej czystości itd. Być Hindusem natomiast nie znaczy wypełniać jakąś specyficzną sadhana dharma, podążać jakąś określoną drogą zbawienia. Hindus może wybierać jakąkolwiek marga, czyli drogę zbawienia, tj. sadhana dharma, która doń przemawia. Ale Hindus jest związany samaj dharma, przepisami dotyczącymi doboru pożywienia, czystości rytualnej i różnych form społecznego zachowania". Podobnie jest w innych religiach niebiblijnych. Liczy się tam przede wszystkim przynależność do wspólnoty kultowej oraz przestrzeganie określonych tradycją zachowań i sposobu życia. Mała wrażliwość na wymiar prawdy ujawnia się w religiach w takich zjawiskach, jak łatwe akceptowanie podwójnej przynależności wyznaniowej (np. w Japonii można być równocześnie szintoistą i buddystą, w starożytności wielu gnostyków bez oporów sumienia uczestniczyło w oficjalnych kultach państwowych), postawa kreatywna wobec przyjętych wierzeń (które poddawane są nieraz daleko idącym modyfikacjom lub wrzucane do synkretycznego kotła), brak jakiejkolwiek potrzeby uzasadniania wyznawanych wierzeń (co tak uderza podczas lektury pism np. Rudolfa Steinera czy sekty Moone"a). Kiedy sobie to wszystko uświadomić, samorzutnie pojawiają się pytania: Co jest przyczyną tego, że dla chrześcijan (a zapewne również dla żydów i muzułmanów) prawdziwość ich wiary jest czymś tak przeogromnie ważnym? Dlaczego tak wiele swojej energii religijnej poświęcają oni intelektualnemu zgłębianiu treści swojej wiary, czyli uprawianiu teologii? Skąd się u chrześcijan bierze taka stanowczość wobec swoich własnych doktryn religijnych, w których rozpoznali herezję, czyli wypaczenie prawdy wiary, że gotowi są raczej wystawić swoje Kościoły na trzęsienie ziemi, niż pogodzić się z tym, że zadomowi się w nich jakaś — ich zdaniem — nieprawda? Trzeba przyznać, że wspomnianą przed chwilą stanowczość obserwujemy w chrześcijaństwie od samego początku. "Ale gdybyśmy nawet my — stwierdza radykalnie apostoł Paweł — lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy, niech będzie przeklęty" (Ga 1,8). Podobną stanowczość znajdujemy u apostoła Jana, kiedy rozprawia się z próbami rozumienia osoby Jezusa Chrystusa na wzór hinduskiego awatara: "Pojawiło się na świecie wielu zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim; taki jest zwodzicielem i antychrystem" (2 J 7). Bezbożnością i gangreną zostanie w Nowym Testamencie nazwane nawet coś tak, zdawałoby się, niewinnego, jak próba symbolicznej interpretacji obietnicy zmartwychwstania (2 Tm 2,1618). Otóż źródłem niejasnego podejścia w religiach niebiblijnych do pytania o prawdę oraz najwyższej uwagi skupionej na tym pytaniu w religiach biblijnych wydaje się gruntownie inna świadomość własnych początków. Początkiem (w sensie arche) religii niebiblijnych są mity: wydarzenia, które miały miejsce w przeszłości ponadhistorycznej, w takiej przeszłości, która nigdy nie była teraźniejszością. Toteż ludzie, odwołujący się do mitów i traktujący je z należną im powagą, nie szukają prawdy w nich samych, ale z ich pomocą. Tutaj leży przyczyna dużej elastyczności przekazu mitycznego: ponieważ mit jest przede wszystkim narzędziem, wolno, a nawet trzeba go modyfikować, ilekroć wydaje się, że pomoże to nam lepiej zrozumieć samych siebie i otaczającą nas rzeczywistość. Z religiami biblijnymi jest zupełnie inaczej. One swój początek widzą w wydarzeniu szczególnego, mającego miejsce w historii, zbliżenia się Boga do ludzi. Żydzi oraz chrześcijanie wierzą, że Bóg zbliżył się do nas po to, żeby nam dawać samego siebie; przedmiotem objawienia muzułmańskiego jest święta księga Koranu, zawierająca, jak wierzą wyznawcy islamu, prawdę i obietnice Boże. Być chrześcijaninem, żydem czy muzułmaninem znaczy uznawać z najwyższą powagą prawdę wyznawanego w swojej religii objawienia, w świetle tej prawdy układać całe swoje myślenie i postępowanie. Objawienie gruntownie różni się od mitu: nie jest narzędziem poszukiwania prawdy, ale jej przekazem. Stąd w religiach, które rozpoznają swój początek w Bożym objawieniu, czymś tak ogromnie ważnym jest prawowierność, czyli zgodność wiary z świadectwami objawienia. Stąd taka nieżyczliwość zaangażowanych wyznawców tych religii wobec interpretacji objawienia, rozpoznanych jako błędne; nieraz towarzyszy jej, niestety, nieżyczliwość wobec samych zwolenników owych interpretacji. Podwójna funkcja dogmatów wiary I tak doszliśmy do punktu, z którego jak na dłoni można zobaczyć nieuchronność rozwoju świadomości wiary wewnątrz chrześcijaństwa (w judaizmie oraz islamie jest, być może, podobnie). Mianowicie przedmiotem ewangelicznego objawienia jest niepojęta miłość Boża, która posunęła się aż do dania nam Jednorodzonego Syna Bożego. Ujmując rzecz konkretnie, przedmiotem ewangelicznego objawienia są wydarzenia zbawcze, jakie się dokonały dla wszystkich ludzi i dla każdego człowieka w Jezusie Chrystusie: tajemnica Jego wcielenia, Jego nauka i czyny, a zwłaszcza Jego śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie. Otóż wieść o wszechmocnym dziele miłości Bożej, jakie się dokonało w tych wydarzeniach, jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, z serca do serca, w słowach i gestach należących do zwykłego ludzkiego języka. Słowa przekazujące wiarę w Chrystusa są, rzecz jasna, więcej lub mniej wypełnione osobą przekazującego, jednak są to tylko słowa. Jeśli je przyjmę, to znaczy jeśli pobudzą mnie one do wiary w Chrystusa lub do jej pogłębienia, będzie to polegało na tym, że za pośrednictwem tych słów zbliżę się do Chrystusa, który żyje i chce mnie ogarniać swoją mocą zbawczą. Krótko mówiąc, aprobata dla słów i zdań, wyrażających prawdę o zbawieniu, nie może być ostatecznym celem wiary. Wiara, w swoim ostatecznym wymiarze, zmierza ku Chrystusowi, który zbawia człowieka i jego środowisko. Owszem, człowiekowi autentycznie wierzącemu zawsze ogromnie zależy na tym, aby zdania wyrażające jego wiarę wyrażały ją w sposób nieomylny lub przynajmniej zbliżający się do nieomylności. Niemniej, aprobata dla prawdy zawartej w tych zdaniach ma swoją dalszą celowość. Wierzyć to znaczy przecież realnie zbliżać się do Boga. Kresem aktu wiary — jak to z całą jasnością formułuje św. Tomasz — nie jest zdanie, ale Rzeczywistość, o której w tym zdaniu się mówi. Gdyby moja aprobata religijna sprowadzała się tylko do uznania prawdziwości wszystkich głoszonych przez Kościół dogmatów, znaczyłoby to, że moja wiara uległa zdegradowaniu do poziomu religijnego światopoglądu. Z powyższego wynika, że aprobata dla zdań, przedstawiających autentycznie Boże Objawienie, jest dopiero początkiem poznania religijnego. Prawda wyrażona w tych zdaniach (zakładając, że jest wyrażona nieomylnie) stanowi rodzaj trampoliny, dzięki której mogę się coraz bardziej zanurzać w samej Rzeczywistości, owymi zdaniami opisanej. Na tę podwójną funkcję dogmatów wiary — autentyczne przedstawianie prawdy Bożej oraz wezwanie do zgłębiania samej Bożej Rzeczywistości, przez dany dogmat wyrażonej — w genialnym skrócie zwrócił uwagę św. Tomasz: dogmat "jest to ujęcie Bożej prawdy, zmierzające ku niej samej". Skoro zaś moja aprobata dla zdań wyrażających prawdę wiary prowadzi mnie do coraz głębszego zakorzenienia się w owej Rzeczywistości, która jest za pomocą owych zdań przedstawiona — rozumie się samo przez się, że zakorzenienie to musi się odzwierciedlać również w mojej świadomości religijnej oraz szukać nowych, bardziej adekwatnych w stosunku do aktualnego poziomu moich religijnych doświadczeń, wypowiedzi językowych. Toteż gdyby w naszym przeżywaniu wiary chrześcijańskiej — zarówno przez poszczególnych wierzących, jak przez cały Kościół — nie dało się zauważyć rozwoju świadomości religijnej oraz wynikającego stąd doskonalenia się religijnego języka, można by podejrzewać, że wiara w życiu takiego chrześcijanina lub wspólnoty uległa stagnacji. Wzrastanie Kościoła w poznaniu wiary Wiele na temat rozwoju naszego poznania religijnego można się dowiedzieć z samej Biblii. Jeśli idzie o ideę wzrostu w wierze, tekstem podstawowego odniesienia wydaje się przypowieść o różnych losach zasianego ziarna: ziarna, które "padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon" (Mk 4,8; por. 1 Kor 3,6). Okazuje się, że wzrastać możemy nie tylko w łasce, ale również "w poznaniu Pana naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa" (2 P 3,18). W dwojaki też sposób możemy starać się o to, żeby podobać się Bogu: "wydając owoce wszelkich dobrych czynów i rosnąc przez głębsze poznanie Boga" (Kol 1,10). W listach apostolskich czytamy zarówno o tym, że wzrasta w wyznawcach Chrystusa usłyszana przez nich Ewangelia (Kol 1,6), jak ich wiara (2 Tes 1,3). Jeśli tak się z nami dzieje, to nasz wzrost w wierze przyczynia się istotnie do wzrostu również u naszych współwyznawców: "Mamy nadzieję, że w miarę rosnącej w was wiary, my również wzrastać będziemy według naszej miary, niosąc Ewangelię poza wasze granice" (2 Kor 10,15). Ponadto, sporo mówi się w Nowym Testamencie o wierze niedojrzałej. Niedojrzała jest zazwyczaj wiara początkujących w wierze: "jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, nie sfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu" (1 P 2,2; por. Mk 4,33; J 16,12). Ale niedojrzałość wiary może wynikać również z małej gorliwości. Osłabia to istotnie apostolskie oddziaływanie Kościoła: "Gdy bowiem ze względu na czas [trwania w wierze] powinniście być nauczycielami, sami potrzebujecie kogoś, kto by was pouczył o pierwszych prawdach słów Bożych" (Hbr 5,12). Wiara niedojrzała uniemożliwia ponadto pełną komunikację w wierze: "Nie mogłem, bracia, przemawiać do was jako do ludzi duchowych, lecz jako do cielesnych, jako do niemowląt w Chrystusie" (1 Kor 3,1). Sam tekst Nowego Testamentu stanowi bezcenne świadectwo rozwoju wiary w wymiarze całego Kościoła. Chodzi nie tylko o to, że przed Kościołem raz po raz stawały jakieś nowe problemy, które trzeba było rozstrzygnąć: czy do Kościoła wolno przyjmować pogan (Dz 10n), czy chrześcijan pochodzących z pogan obowiązują zwyczaje żydowskie (Dz 15; Ga 2n), czy spożywanie mięsa ze zwierząt ofiarowanych bożkom należy traktować jako pośredni udział w bałwochwalstwie (Rz 14,1323; 1 Kor 8), jaki jest los tych zmarłych, którym nie dane było doczekać Paruzji (1 Tes 4,1318), jak się ustosunkować do chrystologii głoszonej przez doketów? (1 J 4,13) Można tylko podziwiać naiwność fundamentalistów, sądzących, że wszystkie problemy, przed którymi może stanąć Kościół, są już rozwiązane w Piśmie Świętym. Historia świadczy o czymś wręcz przeciwnym: że nie było jeszcze pokolenia, w którym by Kościół nie stanął przed jakimiś nie znanymi dotychczas, a nieraz nawet nie przeczuwanymi problemami. Co więcej, zazwyczaj bywa tak, że do jasnego i jednoznacznego ich rozstrzygnięcia dochodzi Kościół w trudzie długich poszukiwań i polemik. Z rozbrajającą szczerością przyznaje się do tego ostatni sobór: "Kościół, (...) nie zawsze mając (...) odpowiedź na poszczególne zagadnienia, pragnie światło Objawienia łączyć z doświadczeniem wszystkich ludzi, żeby oświetlać drogę, na jaką świeżo wkroczyła ludzkość" (KDK 33). Nowy Testament świadczy jednak ponadto o wewnętrznym rozwoju wiary w Kościele czasów apostolskich. Dość przypomnieć, ile istotnych pogłębień w stosunku do Ewangelii synoptycznych wniosła napisana pod sam koniec czasów apostolskich Ewangelia Jana. Nawet zwyczajny czytelnik Nowego Testamentu, kiedy porównuje kolejne wypowiedzi apostoła Pawła na temat Kościoła jako Ciała Chrystusowego, musi zauważyć, że w tzw. listach więziennych znalazły się motywy, które się przedtem u tego Apostoła nie pojawiały. Również dopiero w listach późniejszych — konkretnie w tzw. listach pasterskich — znajdziemy najwięcej informacji na temat ustroju pierwotnego Kościoła. Bibliści piszą całe książki na temat rozwoju wiary, jaki da się zaobserwować już w tym krótkim czasie, w którym powstawały kolejne księgi Nowego Testamentu. Co więcej, samo nawet rozpoznanie w pismach apostolskich natchnionego i nieomylnego Pisma Świętego dokonało się w wyniku trwającego kilka pokoleń dojrzewania świadomości ówczesnego Kościoła na ten temat. Kardynał Ratzinger tak o tym pisze: "Pismo jest późniejsze niż pisma, które je tworzą. Przez pewien czas istniejące już poszczególne pisma nie zajmowały miejsca w Nowym Testamencie jako Pismo, jako Biblia. Zebranie pism w Pismo jest dziełem Tradycji rozpoczętej w II wieku, a doprowadzonej do końca w wiekach IV i V. Świadek bez podejrzeń, jakim jest Harnack, zaznacza w tym względzie, że przed końcem II wieku tworzy się w Rzymie kanon "pism Nowego Testamentu" według kryterium apostolskości i katolickości, kryterium, które stopniowo przyjmowały także inne Kościoły, "z powodu jego wewnętrznego waloru i siły autorytetu Kościoła rzymskiego". Możemy zatem stwierdzić: Pismo stało się Pismem dzięki tradycji, której jest częścią konstytutywną, właśnie w procesie potentior principalitas katedry Rzymu". Otóż podobnie jak nie da się wyobrazić sytuacji, że Kościół na tej ziemi nie będzie miał do rozwiązania żadnych nowych problemów, tak samo niemożliwe jest, żeby Kościół już w czasie swojej pielgrzymki do życia wiecznego osiągnął w jakimś momencie całą pełnię przeznaczonego mu poznania Boga. Mówiąc inaczej, aż do Dnia Sądu Kościół będzie się pogłębiał w swoim poznaniu i rozumieniu Objawienia, jakim Bóg raz na zawsze obdarzył nas w Jezusie Chrystusie. "Wzrasta bowiem — czytamy w soborowej Konstytucji o Objawieniu (8) — zrozumienie tak rzeczy, jak słów przekazanych, już to dzięki kontemplacji oraz dociekaniu wiernych, którzy je rozważają w sercu swoim, już też dzięki głębokiemu, doświadczalnemu pojmowaniu spraw duchowych, już też dzięki głębokiemu nauczaniu tych, którzy wraz z sukcesją biskupią otrzymali niezawodny charyzmat prawdy. Albowiem Kościół z biegiem wieków dąży stale do pełni prawdy Bożej, aż wypełnią się w nim słowa Boże". Ostatnie zdanie z powyższej wypowiedzi soboru znamiennie skomentował kardynał Wojtyła: "To dążenie Kościoła wyznacza zarazem podstawowy kierunek rozwoju wiary, jej wzbogacenia. Wzbogacenie wiary to nic innego, jak właśnie coraz pełniejsze uczestnictwo w prawdzie Bożej". Pokusa dystansowania się wobec dziejowości chrześcijaństwa Jak się wydaje, powyższy punkt widzenia jest zasadniczo obcy — przynajmniej na poziomie świadomości — chrześcijaństwu typu protestanckiego. Reformacyjna zasada sola Scriptura — że Pismo Święte jest wyłączną podstawą wiary. żyje, jest rozumiane coraz głębiej i przynosi owoce; została sformułowana w epoce, kiedy nie zdawano sobie jeszcze sprawy z tego, do jakiego stopnia sam Nowy Testament świadczy o zanurzeniu Kościoła w dziejach i o rozwoju świadomości wiary już w czasach apostolskich. Warto zauważyć, że zanim Luter, a zwłaszcza Kalwin, sformułowali tę zasadę, w myśli europejskiej pojawiły się potężne tendencje na rzecz przerwania dotychczasowego ciągu rozwojowego naszej kultury. Wystarczy porównać ogólny ton panujący w dziełach wielkich scholastyków oraz wielkich promotorów renesansu. Myśliciele średniowieczni czuli się w równym stopniu kontynuatorami Ojców Kościoła, wielkich filozofów pogańskich oraz znanych uczonych, żyjących jedno czy dwa stulecia przed nimi. Autorzy renesansowi potępiali całą epokę scholastyczną, z której bezpośrednio wyrośli, i bardzo mało byli świadomi tego, jak głęboko sami byli przez tę scholastykę uformowani i jak wiele dowodów tego pozostawili w swoich dziełach. Otóż daje to do myślenia, że zasadę sola Scriptura sformułowano właśnie w epoce, która miała poważne trudności ze zrozumieniem tego, że ciągłość jest nieusuwalną cechą historyczności. Wielu poważnych myślicieli zwracało już uwagę na to dystansowanie się protestantyzmu wobec dziejowości chrześcijaństwa. Protestantyzm — pisał w roku 1845 John Henry Newman — jest to chrześcijaństwo, które nie troszczy się o swoją własną historię. "I protestantyzm zawsze tak to odczuwał. Nie mam przez to na myśli, że wszyscy pisarze z obozu protestanckiego tak odczuwali. Z początku bowiem było zwyczajem, przynajmniej jako retoryczny argument przeciwko Rzymowi, powoływać się na minione stulecia lub przynajmniej na niektóre z nich. Ale protestantyzm jako całość tak właśnie odczuwa i odczuwał. Ujawnia się to w stanowisku odrzucenia w ogóle chrześcijaństwa historycznego i określania się jedynie na podstawie Pisma Świętego. (...) Widać to także z długotrwałego zaniedbania historii w Kościele anglikańskim. W Anglii popularna wiara prawie że nie uświadamia sobie faktu dwunastu długich stuleci, które upłynęły między soborem nicejskim a trydenckim. (...) Żałosne do powiedzenia, ale głównym, a być może jedynym pisarzem angielskim, którego można na jakiejś podstawie uważać za historyka Kościoła, jest Gibbon, niewierzący. Zanurzyć się głęboko w historię — to przestać być protestantem". Jednak nie tylko nowożytne chrześcijaństwo, ale w ogóle nowożytna Europa ma kłopoty z rozpoznaniem aktualnej realności dziejów, z których wyrastamy. Eric Voegelin, znany tropiciel tendencji gnostycznych w nowożytnej Europie, zauważa, że począwszy od XVI wieku raz po raz ktoś w Europie tworzy jakiś "koran" i, co ważniejsze, zyskuje sobie sporo posłuchu. "Koranem" Voegelin nazywa dzieło mające mniej więcej taki stosunek do historii, jaki jest stosunek muzułmańskiej księgi świętej do Starego i Nowego Testamentu. Zatem "koranem", w terminologii Voegelina, jest dzieło, w którym podaje się jedynie słuszną interpretację dotychczasowej historii (zazwyczaj gruntownie niezgodną z prawdą tej historii), które chce być odtąd jedynym autentycznym źródłem jej znajomości. Otóż, zdaniem Voegelina, "pierwszym świadomie spisanym gnostycznym koranem" jest fundamentalne dzieło Kalwina Institutio christianae religionis: "Człowiek, który napisał ten koran, zerwał z intelektualną tradycją ludzkości, żyjąc w przekonaniu, że nowa prawda i nowy świat zaczęły się wraz z nim i znalazł się, można sądzić, w szczególnym, patologicznym stanie duchowym. Hooke [katolicyzujący teolog anglikański z XVI wieku] swą zrównoważoną i łagodną krytykę Kalwina otworzył spokojnym twierdzeniem: "Jego wychowaniem były studia nad prawem cywilnym", po czym z niejaką uszczypliwością dodał: "Bożą wiedzę zgromadził nie czytając i nie słuchając, ale nauczając innych" i zamknął charakterystykę miażdżącym sformułowaniem: "I choć tysiące było mu dłużnikami, tak poruszająca była jego wiedza, on nie był niczyim dłużnikiem wyjąwszy Boga, autora najbardziej błogosławionego źródła, Księgi Życia, o zachwycającej zręczności i dowcipie"" Voegelin przypomina trzy następne "korany", które istotnie przyczyniły się do ukształtowania naszej współczesnej mentalności: "W wieku XVIII Diderot i d"Alembert nadali Encyclopédie française charakter koraniczny, umieszczając w niej, jak sądzili, całą wiedzę wartą przekazania. Wedle nich, nikt nie musiałby sięgać do dzieł wydanych przed Encyclopédie, a cała przyszła nauka byłaby jedynie rozwinięciem zawartej tu wiedzy. W wieku XIX August Comte uważał swe dzieła za koran pozytywistycznej przyszłości świata, ale hojnie uzupełnił je listą stu wielkich książek — pomysł dotąd atrakcyjny. W ruchu komunistycznym koranem stały się dla wiernych dzieła Marksa uzupełnione patrystyczną literaturą leninowsko-stalinowską". Zdaniem Voegelina, współczesna mentalność odczuwa zbyt wielką potrzebę takich uproszczonych wizji rzeczywistości, żeby zauważyć, "że gnostycka propaganda jest formą politycznego działania, a nie poszukiwaniem teoretycznego wyrazu prawdy". Otóż warto zdawać sobie sprawę z tego, że również my, współcześni katolicy, jesteśmy zanurzeni w tej mentalności, która nie lubi liczyć się z ciągłością naszych ludzkich dziejów. Nie miejsce tu na zastanawianie się nad konkretnymi niebezpieczeństwami, jakie mogą stąd dla nas i dla naszego Kościoła wynikać. Rozwój wiary a jej tożsamość Wyjaśniwszy, że rozwój świadomości wiary jest, ze względu na nasze zanurzenie w dziejach, czymś koniecznym, wyjaśniwszy ponadto, że Kościół ma święty obowiązek troszczyć się o to, ażeby rozwój dogmatów w niczym nie naruszył prawdy wiary, czyli jej pełnej zgodności z Bożym Objawieniem, postawmy sobie jeszcze jedno pytanie: Czyżby rozwój dogmatów, a jest on przecież jako zjawisko historyczne czymś nie podlegającym dyskusji, świadczył o jakimś powiększaniu się Bożego Objawienia? Owszem, na terenie myśli chrześcijańskiej (tej jednak, która zmierza do bycia myślą ekschrześcijańską) pojawiają się poglądy, jakoby samo Objawienie wciąż jeszcze podlegało rozwojowi. Zauważmy jednak, iż poglądy takie odbierają wszelki sens prawdzie — od początku wyznawanej przez chrześcijan — że w Chrystusie Bóg objawił się nam ostatecznie i w pełni, że w Nim zawarł z nami przymierze nowe i wieczne. Cokolwiek by się myślało na temat wydanego w roku 1864 Syllabusa Piusa IX, trudno zakwestionować jego tezę piątą, że nie da się być katolikiem i jednocześnie wyznawać pogląd, jakoby "Objawienie Boże było niedoskonałe i dlatego podlegało ciągłemu i nieokreślonemu rozwojowi, który odpowiada postępowi rozumu ludzkiego". Cokolwiek by się również myślało na temat podjętej w roku 1907 przez Piusa X reakcji antymodernistycznej, trudno nie zgodzić się z jego spostrzeżeniem — sformułowanym zarówno w dekrecie Lamentabili, jak w encyklice Pascendi — że powyższy pogląd świadczy o naturalistycznym i psychologistycznym zniekształceniu samego pojęcia Objawienia, jakoby polegało ono jedynie na "uświadomieniu sobie przez człowieka swego stosunku do Boga". Łatwo zauważyć, że takie poglądy na temat Objawienia przyniesionego nam przez Jezusa Chrystusa otwierały szeroko bramę dla dogmatycznego relatywizmu, a ich przyjęcie oznaczałoby koniec wiary katolickiej. Otóż po autorytatywnym ich odrzuceniu przez Stolicę Apostolską pojawiły się próby — ale to dopiero po Soborze Watykańskim II — otwarcia przynajmniej furtki dla takiego relatywizmu. Przestrzega przed nimi deklaracja Kongregacji Doktryny Wiary z 24 czerwca 1973 roku. W swojej istocie próby te polegały na zatarciu różnicy pomiędzy w pełni akceptowanym w Kościele poglądem, że "zdarza się czasem, że jakaś prawda dogmatyczna jest wyrażana najpierw w sposób niepełny, wykluczający jednak błąd, a dopiero później, po rozważeniu jej w szerszym kontekście wiary i wiedzy ludzkiej, wyrażana w sposób pełniejszy i bardziej doskonały" — a takim wyjaśnianiem rozwoju dogmatów, gdzie rozluźnieniu, a w gruncie rzeczy zakwestionowaniu ulega pochodzący od Ducha Świętego dar nieomylności kościelnego nauczania wiary (J 14,26; 15,26; Łk 10,16; 1 Tm 3,15; 2 P 1,20). "Wierni muszą odrzucić — mówi się we wspomnianej deklaracji — opinię, według której, po pierwsze, formuły dogmatyczne (albo pewne ich rodzaje) nie potrafią wyrazić prawdy dokładnie, lecz podają ją tylko w zamiennych przybliżeniach, które mogą zniekształcić lub zmienić prawdę; po drugie, wspomniane formuły przedstawiają prawdę w sposób niedokładny i dlatego należy jej ustawicznie szukać za pomocą owych przybliżeń. Kto przyjmuje taką opinię, nie może się uchronić przed relatywizmem dogmatycznym i zniekształca pojęcie nieomylności Kościoła"ˇ. Na koniec przypomnijmy dwa, wypracowane jeszcze w czasach patrystycznych, katolickie modele, za pomocą których próbuje się wyjaśnić, na czym polega rozwój dogmatów w Kościele. Mniej znana jest propozycja, wysunięta w roku 388 przez św. Ambrożego, aby do rozwoju rozumienia wiary stosować model nawiązujący do biblijnego opisu stworzenia kosmosu. Podobnie jak Stwórca najpierw powołał świat do istnienia i dopiero potem zaczął go przyozdabiać, tak jest również z kosmosem duchowym: najpierw Bóg się nam objawił w Chrystusie i obdarzył nas wiarą, obecnie zaś powinniśmy doskonalić naszą wiarę oraz jej rozumienie. "Bóg chciał — wyjaśnia Ambroży — abyśmy byli Jego naśladowcami i najpierw coś czynili, a potem przyozdabiali, abyśmy nie wykonywali równocześnie jednego i drugiego, bo w końcu nie zdołalibyśmy wypełnić niczego. Nasza wiara wzrasta stopniowo. Właśnie dlatego Bóg najpierw coś stworzył, a potem upiększył, abyśmy wierzyli, że ten sam, co stworzył, również ozdobił, a przystroił ten sam, co stworzył. Najpierw Bóg stworzył, a potem dopiero udoskonalił, aby pierwsze zostało potwierdzone przez drugie". Szczególnie jednak został zapamiętany w Kościele model zaproponowany w roku 433 przez św. Wincentego z Lerynu, gdzie wiara Kościoła oraz jego wierność otrzymanemu od Chrystusa Objawieniu porównana jest do organizmu żywego, który rośnie i zmienia się, zachowując jednak swoją tożsamość. Postęp w Kościele — wyjaśnia Wincenty — "niech będzie naprawdę postępem wiary, a nie zmianą. Bo przecież istota postępu na tym polega, iż rzecz jakaś rozrasta się w sobie; istota zaś zmiany na tym, iż rzecz jakaś przechodzi w zupełnie inną. Niechże więc wzrasta i olbrzymie nawet postępy czyni zrozumienie, wiedza, mądrość — tak w każdym z osobna, jak u ogółu, tak w jednostce, jak w całym Kościele, według poziomu lat i wieków — ale koniecznie w swojej jakości, to jest w obrębie tego samego dogmatu, w tym samym duchu, w tym samym znaczeniu". opr. aw/aw

Chrystus był pierwszym socjalistą. Jest szansa na kompromis chrześcijaństwa z lewicą – uważa Krzysztof Gawkowski, sekretarz generalny SLD. Publikacja: 27.09.2013 20:00. Krzysztof Gawkowski.
Odpowiedzi Katolicy to odłam chrzescijanstwa. W chrzescijanstwie jest duzo odlamów. To taki tata tych religii. Katolik jest chrzescijanem etc. FanciaK odpowiedział(a) o 23:35 Katolik chodzi do kościoła "na pokaz", albo bo mu mama każe, a chrześcijanie już wygineli. Taka smutna prawda. Newborn odpowiedział(a) o 03:56 Chrześcijaństwo to religia, której członkowie wychwalają Boga i przestrzegają dokładnie jego Prawa. Katolicyzm to odłam chrześcijaństwa, różniący się od niego tym, że jest momentami wymieszany z pogaństwem, a jego wyznawcy modlą się do figur i obrazów, choć drugie przykazanie Dekalogu wyraźnie tego zabrania. Aczkolwiek z drugim przykazaniem jest taka dodatkowa heca, że zostało ono usunięte z katechizmu, dlatego przykazanie dziesiąte „Nie pożądaj żony bliźniego swego, ani żadnej rzeczy, która jego jest" zostało bezsensownie podzielone na pół. Taka sytuacja. Żadna ponieważ pierwszy raz sława katolicki użył Tertulian w I w trzeba zauważyć, że wcześniej katolicy byli nazywani chrześcijanami. Nazwa katolicki wzięła się od słowa katolikos co znaczy powszechny, protestantyzm, prawosławie czy anglikanizm są odłamami chrześcijaństwa, zaś Kościół Katolicki został założony przez Jezusa. Jakby nie patrzeć to wszystkie odłamy powstały właśnie z katolicyzmu. Chrześcijaństwo to religia, której wyznawcy wierzą, że Jezus jest Synem Bożym, który odkupił ludzkie grzechy oddając się w ofierze - umierając na krzyżu. Katolicyzm jest jednym z wyznań chrześcijańskich podobnie jak protestantyzm czy prawosławie. Te przykładowe trzy odłamy różnią się wieloma rzeczami, jednak łączy je najważniejsza rzecz, czyli właśnie uznanie Jezusa jako mylą chrześcijaństwo z judaizmem, którego wyznawcy wierzą w Boga, jednak nie uznają Jezusa jako mesjasza. W chrześcijaństwie jest wiele odłamów,najwieksze to protestanci prawosławni i też się tam dzielą protestanci na Baptystów anabaptystow,luteran,anglikan,zielonoswiatkowcow,metodystow,adwentystow i innych Katolicy się dzielą glownie na rzymskich i greckich,katolicy uznają papieża i tym się różnią od innych chrześcijanZ tego uznawania papieża idą kolejne rzeczy - sakramenty,celibat,kult maryjny świętych i aniołów,metaforyczne podejście do Księgi Rodzaju,kult obrazów i figur , zakaz antykoncepcji sztucznej(dozwolona jest naturalną jedynie) i inne Mihrimah odpowiedział(a) o 21:30 Chrześcijaństwo ma różne odłamy katolicyzm Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Zapraszam do obejrzenia materiału z serii "Najczęstsze pytania o protestantyzm" zrealizowanego przez Baptyści TV Po co ten tekst - zapewne wielu się zastanawia. Po co promować jątrzyciela, antychrysta i - w opinii wielu - pajaca. Otóż ja nie promuję. Na przykładzie Adama Darskiego, Nergala, można bardzo pięknie pokazać, że mimo iż wydaje nam się, że jesteśmy niezwykle rozwiniętym, otwartym i tolerancyjnym krajem, to tak naprawdę wciąż znajdujemy się w ciemnej... brzmienia - koncerty w Trójmieście Pomyśleć, że wszystko zaczęło się od niewinnego zdjęcia. Oto Nergal wrzucił na swoje konta społecznościowe selfie z Larsem Urlichem, perkusistą legendarnej Metalliki. No i zaczęła się burza w szklance wody. O co poszło? Zazdrość najpewniej. I zawiść. My, Polacy, mamy zawiść we krwi. Zwłaszcza względem swych rodaków."No chce się wybić!", "znowu robi szum wokół siebie", "pajac promuje się na nazwisku legendy" - takich opinii pojawiło się mnóstwo. No nie. Darski przede wszystkim nie musi robić wokół siebie szumu. Robią to za niego inni. A on - wiadomo, nie jest święty, czasem zrobi coś takiego, że można tylko schować twarz w dłoniach. Kto nie zrobił nigdy w życiu niczego idiotycznego, świadomie lub przypadkiem, ręka do góry. Tyle że znani ludzie są na świeczniku i pod pręgierzem opinii. Nergal to światowa gwiazda metalu. Jego Behemoth od mniej więcej 20 lat jest w absolutnej czołówce globalnego black metalu. Największe festiwale, światowe trasy. Naprawdę ktoś myśli, że potrzebny mu rozgłos zapewniany przez tanie sensacje? A fotka z Urlichem? Wyjaśniam - panowie są ziomkami. Znają się od lat, lubią. Legendarny perkusista, założyciel największego zespołu metalowego na świecie, Metalliki, kupił bilet na koncert Behemotha, a po występie wpadł zbić piątkę z Nergalem i polskimi muzykami. To naprawdę takie wydarzenie, aby ponownie wyklinać Adama Darskiego od czci i wiary? Tym bardziej że to nie było tak, że Nergal czaił się, żeby strzelić fotkę. To Urlich przyszedł oklaskiwać Behemotha na koncercie w Berkeley. I pogadać, jak kumpel z rzecz zauważył dziennikarz Jarek Szubrycht - gdyby Behemoth był drużyną sportową, stałby się jednym z najważniejszych projektów marketingowych naszego kraju. Ale że grają metal i nie wierzą w siły wyższe? No to cóż - ostracyzm. Zwrócił też uwagę - słusznie zresztą - że Norwegia i Finlandia ze swoich gagatków w czarnych szatach zrobiły atut. No tak, tyle że gdzie Rzym, gdzie zaczęła się cała afera z Nergalem? W 2007 roku. Wtedy ze stanowiska NBP ustępował Leszek Balcerowicz, po raz pierwszy w Polsce wystąpił Wu-Tang Clan, a w fabryce w Tychach wyprodukowano milionowego fiata pandę. No, dawno to było. W tym też roku Nergal miał czelność podrzeć Biblię na koncercie. Dokładnie 13 września w gdyńskim Uchu. I tu dochodzimy do chyba największego absurdu, który toczy ten kraj od wielu lat. Obraza uczuć religijnych. Co to w ogóle jest? Co to znaczy? Uczucia religijne to paradoks. Proszę mnie źle nie zrozumieć - absolutnie szanuję wybory każdego człowieka. Bo jest wolny, ma do nich prawo. Jednak wolność jednego kończy się tam, gdzie zaczyna drugiego człowieka. Dlaczego nie ma obrazy uczuć niewierzących? Żyjemy podobno w świeckim państwie. Otwartym, tolerancyjnym. Jednak w każdej szkole, urzędzie, obiekcie państwowym są krzyże. Co z innymi wyznaniami, z agnostykami, heretykami? Co z ich uczuciami?Czytaj także: Odczepcie się od polskiego rapu!Ale niech ktoś powie, że "papież ch*j" - będzie ciągany za nasze pieniądze po sądach, bo ktoś poczuł się urażony. Przecież to jest paranoja. To jest tak absurdalne, jakbym jako niewierzący obywatel szedł się procesować z kimś, kto powiedział, że Bóg istnieje i to mnie uraziło. Ludzie, szanujmy się!Niemniej są ludzie niejako skazani na hejt i ostracyzm. Ponieważ wymykają się tym zaściankowym kajdanom, w których Polska wciąż pozostaje uwięziona. I niestety na razie nie widać jakiegoś rewolucyjnego światełka, które zapoczątkowałoby istotne zmiany. Jak chociażby w Irlandii, gdzie przecież religia też od zawsze była niezwykle ważnym elementem życia i muszą być nawet kontrowersyjni, jak Adam Darski. Wystarczy, że będą inni, będą sobą. Ralph Kamiński, Michał Szpak, Doda. Albo, szukając bliżej - wysoko wrażliwe dzieci, które w szkołach nie mają życia, bo nie wpisują się w utarty schemat. Musimy się obudzić, ponieważ wyrośnie nam pokolenie jeszcze bardziej poharatane psychicznie niż millenialsi czy "zetki". Już jest dramat, a będzie jeszcze gorzej. Szanujmy się, powtórzę. Tylko tyle i aż tyle. Każdy ma prawo prowadzić swoje życie drogą, którą wybierze, i nikomu nic do tego. Tak samo przestańmy się przejmować rzeczami, które nas nie dotyczą. Tymczasem niedawno do Sejmu trafił projekt zmian w Kodeksie karnym autorstwa Solidarnej Polski, zakładający zaostrzenie przepisów za obrazę uczuć religijnych. Za publiczne wyszydzanie Kościoła mają grozić dwa lata więzienia. Jakże kuriozalnie brzmią słowa wiceministra sprawiedliwości Marcina Warchoła, który powiedział, że prawo trzeba zmienić, by chrześcijanie nie byli wykluczani z życia społecznego i nie byli zmuszani do ukrywania swojej wiary, tym bardziej że - jak podkreślał - praktyka zmierza do poszerzania wolności w innych dziedzinach np. praw osób LGBT i to kosztem na końcu do casusu Nergala. Robi muzykę dla określonego grona słuchaczy, którzy się z nią zgadzają i utożsamiają. Podobnie jak z jej przekazem. Więc, gdy na koncercie podrze Biblię lub nazwie jednego czy drugiego księdza "skur*ysynem", nie ma tu mowy o jakiejkolwiek obrazie czyichkolwiek uczuć. Dlaczego? Bo mówił to w swojej bańce. Tyle. Koniec. Kropka. Jestem Chrześcijaninem 4 Podręcznik + 2CD - Opis i dane produktu. Podręcznik do nauki religii w klasie IV szkoły podstawowejŻycie w przyjaźni z JezusemBoże, kim jesteś?Wierzę w Ciebie, Panie BożeUczę się kochać Boga i bliźniegoJestem z Jezusem w drodze do OjcaRok liturgiczny AUTOR CZYŻEWSKI MARIUSZ, POLNY MICHAŁ, KORNACKA DOROTA
Mecenas Jacek Potulski, głęboko wierzący katolik, od lat broni w sądzie prawa Adama Nergala Darskiego z zespołu Behemoth do wolnej wypowiedzi artystycznej. Jak to możliwe, że człowiek, który ma na telefonie aplikację biblijną, z której chętnie korzysta, wierzy, że Nergal ma prawo do podarcia Biblii? Sebastian Łupak: Jest pan człowiekiem wierzącym?Mecenas dr hab. Jacek Potulski: Jestem wierzącym katolikiem, praktykującym nawet częściej niż co niedzielę. Uczęszczam na rekolekcje czy roraty, które są fajnym początkiem zimowego dnia. I jakoś nie widzę młodych, ogolonych na łyso narodowców z Marszu Niepodległości modlących się na porannych jeszcze pan robi w Kościele?Jako rodzina jesteśmy członkami Wspólnoty Rodzin - to swego rodzaju stowarzyszenie, w którym dzielimy się swoją religijnością, swoją wiarą, pomagamy sobie, wspólnie jeździmy na rekolekcje, biegamy, oglądamy "Star Wars" i chodźmy na mecze. Wiara i nauczanie Chrystusa są dla pana ważne?To jest dla mnie azymut. Bycie chrześcijaninem to dobry sposób na życie, a jeszcze lepszy na śmierć. To jest kompas i dodatkowe wsparcie w codzienności, które ułatwia wiele decyzji. To również sztuka wyboru – chrześcijanin powinien swoimi czynami pokazywać swój wybór religijny. Różnie to wychodzi, mnie pewnym momencie musiał pan podjąć decyzję czy bronić – jako adwokat – Adama Nergala Darskiego, lidera zespołu Behemoth. Nie miał pan, chrześcijanin, konfliktu sumienia, że broni człowieka, który w wywiadach określa się mianem satanisty?Istota pracy adwokata polega na tym, że broni się ludzi w trudnych sytuacjach – tutaj człowieka oskarżonego. To są czasem osoby bliskie nam intelektualnie czy moralnie, a czasem bardzo odległe. Jeśli bronię jakiegoś oskarżonego, to nie znaczy, że podzielam jego poglądy religijne czy społeczne. Adam Darski doskonale wie, że ja jestem osobą wierzącą. Ja bronię go przed odpowiedzialnością karną, a nie religijną. Jako katolik bronię też osób oskarżonych o zgwałcenie, zabójstwo czy oszustów podatkowych. Więc z reguły nie podzielam poglądów osób, które popełniły czyn zabroniony. Ale ja widzę przede wszystkim człowieka, a każdy człowiek ma w sobie jakiś element dobra. Choć, przyznam – z drugiej strony – zdarzały się na panie, które przed procesem groziły mi, że moje dzieci będą w piekle z tego powodu, że bronię East NewsPrzyjrzyjmy się zachowaniu Darskiego. W czasie koncertu w klubie Ucho w Gdyni podarł Biblię, krzycząc "żryjcie to gów…". Dla pana Biblia to jest gów..?Dla mnie Biblia to punkt odniesienia i wartość życiowa. Staram się w swoich wyborach odnosić do Niej – czasem upraszcza to nawet aplikacja z "czytaniami na dziś". Ale w zachowaniu Nergala nie było przestępstwa. Ten występ był skierowany do pewnej grupy odbiorców, którzy przyszli na koncert i oczekiwali konkretnych treści. Ewidentnie nie były to treści chrześcijańskie. I oni te treści dostali i nikt z nich nie czuł się urażony. Koncert był w klubie, na drzwiach było napisane, że nie można nagrywać występu. Ludzie weszli dobrowolnie na ten koncert. Później bronił pan Nergala w sprawie o rzekome znieważenie godła polskiego. Zespół Behemoth reklamował swoją trasę koncertową "Rzeczpospolita Niewierna" plakatami, na których w symbol orła białego wpisany był odwrócony do góry nogami krzyż. Krzyż jest dla pana ważny?Tak, to element mojej Nergal odwrócił go do góry nogami jak symbol satanistów…Z perspektywy sprawy karnej jest to element tożsamości zespołu. Kwestia jest taka: czy jako chrześcijanin mam prawo ograniczać elementy narodowe mojego państwa do przekazu, który tylko mi jest bliski?Czyli?Jeśli zrobimy tęczowego orła, to czy on nie pokaże, że osoby LGBT też identyfikują się z polskością? A jeśli Nergal wpisuje elementy bliskie jego twórczości w symbol orła białego, to stwierdzamy..…że Polska jest też miejscem dla satanistów?A nie jest?Dla mnie bomba! Ale dla chrześcijanina?A dlaczego nie? Sataniści mogą w Polsce funkcjonować. Nie ma formalnego zakazu. Sądzę, że jeśli ktoś ma inny system wartości i nie godzi on w swobody i wartości innych osób, to dlaczego nie? Jesteśmy wolnym East NewsI to pana nie dotyka, tak po ludzku?To jest moja praca. W sensie zawodowym widziałem gorsze rzeczy. Prawo karne to są gorsze historie. Występ muzyka w klubie to jest nic w porównaniu z opowieściami zgwałconej ofiary albo rozprawy, gdzie zeznaje matka zabójcy, a potem matka ofiary, której drugie dziecko zostało właśnie zamordowane. Zło jest zupełnie gdzie indziej. Jeśli ja nie śpię przez pracę, to po sprawie, gdzie chłopak zabija swoją młodą żonę. Albo jak gwałcona osoba, broniąc się, morduje swojego oprawcę. Nergal nie zagraża mojej stabilności w ogóle istotą chrześcijaństwa jest się modlić za osoby, które zrobiły coś się za zabójcę Pawła Adamowicza?Ja znałem pana prezydenta, uczył mnie i to jest dla mnie trudne. Ale trzeba się modlić, za tych, którzy naprawdę mają przerąbane. Jak ktoś tonie, to mu podajesz rękę. Także kiedy tonie moralnie. Czyli chrześcijanie powinni się modlić za Nergala?Nawet się modlili, gdy był w szpitalu, chory na karmił psa chrupkami w kształcie krzyża i nagrał utwór "God = Dog", czyli Bóg = Pies…Nie słuchałem, ale wiem, że taka piosenka do tego pokazał na swoim profilu społecznościowym Chrystusa, który zamiast na krzyżu, wisi na gumowym penisie…To jest rzeźba. Pokazał ją na Facebooku. W tej sprawie toczy się właśnie postępowanie…Źródło: East NewsU Nergala jedno postępowanie się kończy, a kolejne zaraz zaczyna. W sprawie rzekomego zbezczeszczenia godła Nergal został uniewinniony, potem wyrok uchylono i sprawa wraca do ponownego rozpatrzenia w przyszłym roku. Ale jeśli chodzi o podarcie Biblii, to Nergal został uniewinniony…Tak. 18 sędziów w tej sprawie w sumie instancja, druga instancja, Sąd Najwyższy, powrót, kasacja, znów Sąd Najwyższy. Dla porównania w sprawie Amber Gold orzekała jedna sędzia. A teraz będzie trójka w sądzie odwoławczym…Wynika z tego, że ochrona Boga i wartości chrześcijańskich jest dla Polaków ważniejsza niż cokolwiek mojej perspektywy twierdzenie, że prawo ludzkie może chronić Boga, jako istoty najwyższej, jest absurdalne. My ludzie wmawiamy sobie, że mamy kompetencje i siłę bronić Boga Wszechmogącego. Jeśli wierzymy, że jest wszechmogący, to nie potrzebuje ludzkiej ochrony. A część z nas uzurpuje sobie prawo do ochrony nie można obrazić uczuć chrześcijan?Można. Gdyby ktoś wtargnął do kościoła w czasie mszy świętej i ukradł komunię świętą (komunikant) czy oddał mocz na krzyż – a to są niestety prawdziwe historie – to czułbym się zdegustowany i urażony. Jako chrześcijanin i jako jest różnica między podarciem Biblii przez Nergala w klubie na koncercie a oddaniem moczu na krzyż w kościele?Bo kościół jest miejscem przeznaczonym do kultu. A Nergal drze Biblię w klubie muzycznym. A Chrystus na penisie?Rzeźbę pokazuje na swojej stronie internetowej, co do której wszyscy wiedzą, że tam mogą być treści, które ich urażają. Jeśli pakujesz się na stronę instagramową Nergala, to może tam być coś, co cię obraża. Jeśli razi mnie pornografia, to nie wchodzę na strony pornograficzne. A jeśli razi mnie disco polo, to nie oglądam jeśli nie chcę, żeby obrażano moje uczucia, to nie kupuję biletu na koncert Behemotha?To proste jak budowa cepa: jeżeli wiem, że coś może mnie obrazić, to ja tam nie East NewsMoże zacytujmy artykuł 196 o obrazie uczuć religijnych…"Kto obraża uczucia religijne innych osób, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub karze pozbawienia wolności do lat dwóch".To dobry artykuł?Moim zdaniem tylko czyn popełniony w zamiarze bezpośrednim powinien podlegać odpowiedzialności bezpośredni polega na tym, że ja chcę obrazić uczucia religijne innych ludzi, a nie tylko na to się chciał czy nie?Zakładam, że nie. Nergal chciał stworzyć dzieło sztuki, wypowiedź artystyczną, skierowaną do swoich fanów. To może nawet być kontrowersyjna instalacja. Ale robił ją, żeby pokazać swoje antyreligijne co powinniśmy zmienić w artykule 196?Słowa "kto obraża" na słowa "kto chcąc obrazić".Jaka jest różnica?Jak gość idzie do kościoła i oddaje mocz przy komunikantach, to on chce na pewno obrazić uczucia religijne. Ale jeśli ktoś robi instalację artystyczną, nawet w kontekście religijnym, to co innego. Uważam, co do zasady, że ktoś, kto obraża wiernych w kościele, powinien ponieść East NewsCzyli chłopak, który twierdzi, że go bolą zęby i w czasie mszy św. chowa komunię św. do kieszeni, obraża uczucia katolików? Księża z Bełchatowa zatrzymali go w mam żadnych wątpliwości, że jeśli ktoś wyjmuje hostię, zamiast ją połknąć, jeśli wyjmuje z ust ciało Chrystusa, to z perspektywy tych księży to mogło obrażać ich uczucia religijne. Więc dobrze, że go przytrzymali, wezwali policję, a na koniec kazali mu hostię połknąć?Nie wiem do końca, jak to wyglądało. Nie wiem, czy było tak, jak to pokazywały media. Nie wiem, czy późniejsze zachowania wobec tego dziecka były zasadne. Bardziej obraża moje uczucia religijne mężczyzna, który przyjmuje Pana Jezusa, a wcześniej znęcał się nad małżonką. Boga obraża o wiele bardziej to, co jest w sercu, niż to, co jest w w kształcie waginy na Marszu Równości w Gdańsku pana obraża?Szacunek dla innych ludzi kazałby chyba powściągnąć swoją wolność artystyczną w miejscu publicznym, czyli w czasie parady na ulicy. Jeśli kochamy innych i oczekujemy szacunku, to sami nie powinniśmy się wyśmiewać z gejów, lesbijek, muzułmanów i katolików. Nie można szanować człowieka i jednocześnie nim East NewsCzy pan może zrozumieć tych katolików, którzy mają problem z Nergalem i oskarżają go o obrazę uczuć? Może pan wejść w ich buty, zobaczyć wiarę ich oczami?Oczywiście jestem w stanie sobie wyobrazić, że ktoś się czuje obrażony. Ale w mojej ocenie wiele tych działań ma charakter koniunkturalny, wynikający z próby pokazania siebie, zyskania poparcia, zaplusowania w jakieś opcji politycznej, zaplusowania u księdza proboszcza. To jest forma kreowania siebie na obrońcę nie wierzy w szczere intencje ludzi obrażonych utworem "Bóg = Pies"?Wierzę. Mam kolegę w Ordo Iuris, co do którego jestem przekonany, że on kieruje się w działalności publicznej wyłącznie dobrymi intencjami. Złoty pana wizja Polski, gdzie jest miejsce i dla Nergala, i dla ludzi LGBT oraz wizja Polski pańskiego przyjaciela z Ordo Iuris, gdzie LGBT jest zboczeniem i dewiacją deprawującą nasze dzieci, to są dwie różne wizje kraju. One się teraz ścierają na poziomie tworzenia prawa, ustaw, zakazów, penalizacji…To jest pytanie o to, czy chrześcijanie powinni domagać się od państwa tworzenia reguł, które są zgodne z ich nie do końca się z tym zgadzam. Kościół, jak każda instytucja publiczna, ma prawo domagać się tworzenia określonych praw. Ale posłowie są emanacją całego społeczeństwa, czyli powinni uwzględniać także poglądy innych. Nawet jeśli jestem posłem katolikiem i mój Kościół oczekuje ode mnie pewnych regulacji prawnych, ja nie mogę tworzyć reguł wyłącznie dla mojej tylko 40 procent Polaków chodzi do Kościoła. Jesteśmy krajem, gdzie z roku na rok spada liczba uczestników obrzędów religijnych, w szczególności wśród młodzieży. To także wina nas - naszego Kościoła. Jak słyszę od moich dzieci, że one chcą chodzić do kościoła, to jestem szczęśliwy. Ale coraz mniej ludzi to ten odwrót od Kościoła?W mediach, publicznie, widać to, co złe. Jest to obraz w mojej ocenie zafałszowany czy po prostu nieprawdziwy. Nie dostrzegamy siostry Chmielewskiej, Fundacji Chleb Życia, rozdawania jedzenia bezdomnym, codzienności duszpasterskiej, która jest ciężką pracą. Tego nie co widać?Pedofilię, pychę, drogie samochody i daniele w parku. Ale to nie jest prawdziwy czy jedyny obraz chrześcijaństwa. To nie jest chrześcijaństwo po daniele to w parku abpa Sławoja Leszka Głodzia. Dlatego stał pan pod kurią gdańską, domagając się jego dymisji?Jako osoba wierząca, nie mogę machnąć ręką na to, że mój Kościół popełnia błędy. Kościół to też moje miejsce i chcę się nim cieszyć. Potrzebny mi sprawny, silny Kościół, który da mi oparcie w trudnym dla mnie momencie. Jak można, jak to robiła posłanka Krystyna Pawłowicz, obrażać ludzi, a potem być głęboko rozmodlonym? Jak można, jak wicepremier Włoch Matteo Salvini, określać się mianem chrześcijanina i zakazywać, żeby statki z uchodźcami wpływały do włoskich portów?Nasi chrześcijańscy politycy też nie chcą przyjmować uchodźców…My nie wykazaliśmy solidarności nie tylko wobec tych ludzi, którzy toną na Morzu Śródziemnym. Również nie podaliśmy ręki naszym przyjaciołom z Włoch, którzy uchodźców ratują. My uwielbiamy słoneczną Italię: słońce, wino, jedzenie. Ale jak mamy im pomóc, odciążyć ich w przyjęciu uchodźców, to już nie! Co to za problem, żeby 40-milionowy naród pomógł kilku tysiącom uchodźców? A potem ci nasi chrześcijańscy politycy tańczą i falują na spotkaniu u ojca mówią, że uchodźcom należy pomagać na miejscu…Czyli gdzie? Na dnie oceanu?Abp Głódź mówił w Gdańsku o Syryjczykach: "Niech tam u siebie żyją, pracują i cieszą się własnym niebem".To tak, jakby powiedzieć mieszkańcom Warszawy w 1944, żeby się cieszyli niebem na by było, żeby abp Głódź odszedł?W mojej ocenie tak. Udowodnione zachowania księdza arcybiskupa godzą w dobre postrzeganie Kościoła. Instytucja wie o tych patologiach i nie robi nic. To jest nie w porządku wobec nas, wiernych. A nas, jego owieczki, to czy mnie, jako niewierzącego, powinno to obchodzić?Jeśli biskup zaczyna decydować o polityce, obstawia urzędy czy urządza spółki skarbu państwa, to idea rozdziału Kościoła od państwa powinna nadal w Polsce obowiązywać?Tak, także dla dobra Kościoła. Kościół instytucjonalny powinien się zająć czymś innym niż polityką. Przede wszystkim opieką duszpasterską. Niech się zajmie też pomocą ubogim i bezdomnym. Notabene często tak robi. A państwo nie powinno automatycznie realizować tylko postulatów Kościoła, tak samo jak nie powinno realizować postulatów np. wyłącznie to pogodzić?W mojej ocenie - państwo powinno powiedzieć: wy, dziewczyny, macie rację tutaj, a wy księża macie rację tutaj. Dogadajmy East NewsCzy w Polsce mamy teraz przechył w jedną, kościelną stronę?Dam przykład. Trybunał Konstytucyjny lawiruje w sprawie aborcji osób upośledzonych, czyli dotyczącej głównie osób z zespołem Downa. Zakładam, że Trybunał wkrótce, po ewentualnym kolejnym wniosku poselskim, orzeknie tak, jak pasuje obecnej jak?Trybunał uzna, że aborcja tzw. eugeniczna, czyli dotycząca osób z zespołem Downa, jest zakazana. Taka skarga była skierowana do Trybunału i tak pewnie Trybunał po jej ponowieniu ją będzie zwycięstwo chrześcijan?Moim zdaniem nie będzie to dobre rozwiązanie, bo nie ma jedności poglądów w tym zakresie. Ja uznaję, że to jest istota ludzka, która ma duszę i że nie można jej zabić. Ale nie wszyscy tak uznaję, że to wciąż płód, który można poddać aborcji…No właśnie. Dowiemy się kiedyś, kto z nas miał rację. Ale póki co w tym zakresie nie ma jednolitości poglądów w Polsce czy w Europie. Więc dlaczego osoba niewierząca ma przyjmować moje poglądy? Należy szanować poglądy innych, ale niekoniecznie narzucać pan, nawet uznając, że płód ma duszę, uznaje także moje prawo do innego punktu widzenia?Ja nie uważam, że aborcja jest moralnie dobra, ale nie chcę, żeby każdy jej przejaw był w Polsce przestępstwem. Państwo świeckie musi ważyć różne argumenty. Nam facetom łatwo się na ten temat gada. Pamiętajmy jednak, że 70 procent osób, które zajmują się dziećmi niepełnosprawnymi, to są samotne matki. Państwo da im jednorazowo 4 tysiące złotych i zostawi je samymi sobie. Jak tak bardzo komuś zależy na ochronie życia, to niech pomogą tym matkom w wychowaniu tych niepełnosprawnych dzieci. Wiara na transparentach dobrze wygląda, ale dużo gorzej później z pana znajomi z Ordo Iuris narzucą nam w końcu swoje poglądy i zaostrzą prawo aborcyjne?Tak najprawdopodobniej co wtedy?Aborcja w Polsce będzie kwestią ceny. Co za problem wsiąść w samolot i polecieć do Hamburga?Kobieta musi wziąć wolne z pracy, umówić się w zachodniej klinice, kupić drogi bilet lotniczy. To 800 euro za zabieg, plus loty, plus hotele. W sumie ponad 1000 euro?Hipokryzja jest wpisana w naszą legislację. Kogo będzie stać, to wyjedzie. Zamożni sobie poradzą. Ale my nie możemy tworzyć regulacji tylko dla rzeczą, którą Ordo Iuris blokuje, jest wprowadzenie nowoczesnej edukacji seksualnej do szkół. Katoliccy rodzice przynoszą gotowe formularze: oświadczenia zastraszające nauczycielki i dyrektorki szkół. Szkoła się boi, więc temat umiera…To jest niedopuszczalne, że szkoły się uginają. Widziałem takie oświadczenie, gdy w bardzo dobrej szkole mojej córki w Gdyni miały się pojawić edukatorki z co?I rodzice to zablokowali. Byłem wściekły. Wiedza jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Seksualność jest elementem naszego życia. To jest nienormalne, że się tego zakazuje. Nawiązując do expose pana premiera – konieczna jest normalność. A normalne jest, że rodzice niegodzący się na edukację seksualną po prostu nie posyłają na nią dzieci. I później ponoszą konsekwencje takiego wyboru. A wystarczyłoby, żeby w takich sytuacjach dyrekcje szkoły zapytały jakiegoś prawnika o zdanie. Żadne konsekwencje szkole nie grożą. Ale to zastraszanie jest strasznie jest prawnikiem. Zabrał pan głos w tej sprawie?Tak, na WhatsAppie klasy mojej córki. Tłumaczyłem. Ale tamci rodzice poszli do dyrektorki i zablokowali to mimo córka nie ma więc takich zajęć z edukacji seksualnej, mój syn, póki co, też nie. To nasza córce książkę Anji Rubik. Pogadam z nią. My, świadomi rodzice, sobie poradzimy. Ale ci rodzice, którzy sobie nie radzą z tym tematem i boją się go, przegrają. I taki ojciec, który wymachiwał różańcem, zostanie dziadkiem, bo jego 16-letnia córka zaszła w przyznać Ordo Iuris, że są w tym zastraszaniu szkół bardzo tam jest dużo dobrych, merytorycznych, kompetentnych się pan, że religia jest w szkole?Tak, bo to dla mnie i dzieci wygodne. Ale jak są dwie religie, a jedna fizyka, to się zastanawiam, czy to ma sens. Albo dwie religie i jedna wiedza o właśnie – wiedza o kulturze. Czy czeka nas Polska, w której zakażemy Nergalowi kontrowersyjnych występów?Ja go będę dalej bronił – to moja praca. Wolność słowa nie jest co prawda absolutna, ale jest bardzo ważna. To nasz wolność słowa – nawet w zamkniętym pomieszczeniu klubowym - nie jest absolutna?Pamiętajmy: nazizm zaczął się w bierhalle, w małej piwiarni w Monachium. Więc jeśli w zamkniętym pomieszczeniu narodowcy nazywają kogoś "czarnuchem", to nie jest wcale dobre. Bo potem oni wyjdą z tej sali i znajdą osobę o ciemnym kolorze skóry w mieście. Bywa, że słowa zabijają. A to już może być bardzo niebezpieczne…
Z kolei powierzchnie przystosowane do obróbki żywności powinny być czyszczone, spłukiwane i odkażane, ale nie dezynfekowane, by nie pozostawiać na nich resztek zbyt silnych środków
"Tak jak ekstremizm żydowski jest przeciwko judaizmowi, chrześcijański przeciwko chrześcijaństwu, to ekstremizm muzułmański występuje przeciwko islamowi" - mówi w autoryzowanym wywiadzie ajatollah Tehrani. Agnieszka Piwar: W jakich okolicznościach historycznych powstał rozdział na szyitów i sunnitów? Mehdi Hadavi Tehrani: Historia szyitów i sunnitów pochodzi z czasów Proroka Muhammada1 (saws2). W świętej księdze Koranu jest zapisane, że Bóg nakazał aby ludzie podążali za rodziną Proroka Muhammada i żyli według ich reguł. Jeszcze przed swoją śmiercią Prorok Muhammad kilkukrotnie wskazał imama Alego (as3) na swojego następcę. I ten podział na dwie grupy - szyitów i sunnitów - zaczął się właśnie od śmierci Proroka. Część ludzi nie chciała zaakceptować imama Alego, jako kalifa i następce Proroka Muhammada i nie poszła za nakazem Proroka próbując go zmienić. Przez ten konflikt nastąpił podział i rozpoczęły się w islamie dwie drogi - szyicka i sunnicka. Dlaczego niektórzy wyznawcy islamu nie chcieli zaakceptować nowego kalifa? Ponieważ chcieli mieć władzę w swoich rękach. Poza tym, wśród ludzi, którzy zaczęli wyznawać islam - który był dopiero młodą religią - większość była arabami. W kulturze i tradycji arabskiej osoby starsze mają większe poważanie i mają wyższą pozycję w hierarchii społeczeństwa. Imam Ali w chwili śmierci Proroka, miał dopiero 33 lata. Pierwszym kalifem sunnitów został więc osiemdziesięcioletni Abu Bakr, gdyż z racji swojego wieku był bardziej poważany niż młody imam Ali. Dlatego większość ludzi podążyła za nim, a tylko mała grupka pozostała przy tych początkowych naukach Proroka i nakazach co do sukcesji po nim. Proszę wyjaśnić polskim czytelnikom, którzy są chrześcijanami, podstawową różnicę teologiczną między szyitami a sunnitami. Tutaj są różnice zarówno teologiczne jak i metodologiczne. Teologiczna różnica polega na tym, że szyici wierzą, iż to Imam Ali był wyznaczony przez Boga na prawowitego kalifa i następcę Proroka. I tu otwiera się cały łańcuch różnych Imamów, którzy następowali po tym pierwszym. Było ich dwanaście osób. Grupa która wierzy w dwunastu Imamów nazywana jest szyizmem "dwunastkowców" (arab. Ithna aszarija), ponieważ jako szyici podążamy za ich naukami. Wierzymy, że wiedza Proroka Muhammada pochodzi od Boga i wiedza tych dwunastu imamów również pochodzi od Boga. Wierzymy, że byli oni ludźmi bez skazy, nie popełniali błędów i grzechów, ponieważ byli natchnieni przez Boga i znali naukę Proroka. W islamie mamy dwa główne religijne źródła tekstowe. Pierwszym z nich jest Koran, w którym całe objawienie i wszystkie zawarte w nim słowa pochodzą bezpośrednio od Boga. Drugim źródłem jest sunna4, czyli zbiory opowieści z życia Proroka, zawierające jego słowa i czyny. Sunnici wierzą tylko w słowa i czyny Proroka, zawarte w sunnie. Dlatego też nazywani są sunnitami. A w szyickiej kulturze, oprócz Proroka Muhammada, podążamy również dodatkowo za słowami i czynami 12 Imamów. Zresztą nazwa szia - znaczy zwolennicy, stronnicy (arab. szī’at Ali - stronnicy Alego), ponieważ jako szyici podążamy za Imamami i utożsamiamy się z tym co oni głosili. I to jest właśnie teologiczny aspekt pomiędzy szyitami i sunnitami. Ale najważniejszą różnicą między tymi dwoma drogami jest różnica metodologiczna. Na czym ona polega? Niektóre grupy sunnickie opierają się tylko na samych źródłach tekstowych (nie interpretując go i odczytując go dosłownie). Najważniejszą z nich była grupa zwana zaheri5, która wywodzi się jeszcze ze średniowiecza. Kolejną tego typu literalistyczną grupą jest szkoła hanbalicka6 (szkoła sunnicka). Jest również sekta wahhabicka7 (z Arabii Saudyjskiej), a także ISIS8. Wszystkie te grupy od strony metodologicznej łączy postrzeganie islamu tylko w oparciu o tekst źródłowy, w czym przypominają trochę kościół prawosławny w chrześcijaństwie. Jest także pewna grupa wśród sunnitów - hanafi9 , która wierzy tylko w rozum/racjonalizm. Żyją oni w Iranie, Indiach, Pakistanie i Afganistanie i innych miejscach. Oczywiście to także jest islam. Oni są podobni do protestantów w chrześcijaństwie, ponieważ tak jak protestanci bardziej opierają się na rozumowaniu, niż na samym świętym tekście. Oczywiście tak jak protestanci uznają też święty tekst (w przypadku protestantów jest to Nowy Testament), głównie jednak opierają się na osądzie własnego rozumu. Jest jeszcze inna grupa do której należą szyici. Wierzący zarówno w święty tekst i rozum. Ta kultura islamu w pewnym sensie jest podobna do katolickiej. Dla prawosławnych święty tekst jest najważniejszy, a protestanci kładą nacisk na osąd własnego rozumu. Kościół katolicki łączy natomiast święty tekst z rozumowaniem. Dlatego jeśli chodzi o metodologię szyici są najbardziej podobni właśnie do katolików. Inną ważną kwestią jest to, że niektóre grupy, szczególnie ISIS, nie uważają szyitów za muzułmanów. Te wszystkie grupy jak wahhabi, ISIS, i inne, które uważają tylko siebie za jedynych prawdziwych muzułmanów, nie uznają nie tylko szyitów za muzułmanów, ale również sunnitów. Te grupy nazywają się takfiri10 . W pewnym sensie z analogiczną sytuacją możemy się spotkać wśród chrześcijan. Przykładem są ortodoksyjni prawosławni, którzy nie uważają katolików za chrześcijan. Przyznam, że do niedawna nie zdawałam sobie z tego sprawy. Przekonałam się o tym podczas ostatniej podróży do Rosji, kiedy wraz z liczną grupą polskich katolików byliśmy serdecznie i otwarcie przyjmowani w różnych klasztorach prawosławnych, ale dopiero w monasterze prowadzonym przez ortodoksyjnych duchownych natrafiliśmy na pewien dystans. Polegał on na tym, że opat klasztoru przyglądał się nam z odległości kilkudziesięciu metrów - nie podszedł do naszej grupy, a jedynie wydelegował specjalnego wysłannika, który nas przywitał i oprowadził. Jak się potem dowiedziałam, ten dystans ortodoksyjnych prawosławnych wynikał właśnie z tego, że nas katolików nie postrzegają jako chrześcijan. Przypomniała mi się historia znajomego dziennikarza, który jest katolikiem i mieszka w Grecji. Jak pani wie, Grecy są również prawosławni. Zapytałem tego dziennikarza, czy jest mu trudno mieszkać w Grecji. Odpowiedział, że tak i przytoczył przykład pewnej rozmowy. Kobieta, która razem z nim pracowała zapytała go czy jest katolikiem czy chrześcijaninem. On jej odpowiedział, że jest katolikiem i chrześcijaninem. Ona odparła, że nie może być i katolikiem i chrześcijaninem, ponieważ jest się albo katolikiem albo chrześcijaninem… Zauważyłem, że papież Franciszek chce zmniejszyć te różnice między katolicyzmem i prawosławiem, wyrazem tego jest niedawne spotkanie z patriarchą Cyrylem, do jakiego doszło w Hawanie na Kubie. To było pierwsze takie spotkanie od prawie tysiąca lat. …Czyli od czasów schizmy. Wróćmy jednak do islamu, a konkretnie porównania szyitów z katolikami. To bardzo intrygujące zestawienie, które mnie zaskoczyło. Jak już wspomniałem, szyici są podobni do katolików pod względem metodologicznym. Wyznawcy obu tych grup religijnych wierzą w święty tekst i starają się żyć w oparciu o ten święty tekst, podchodząc zarazem do niego rozumowo. A zatem, ważne jest nie tylko słowo, ale i rozum, interpretacja. Najwięksi uczeni Kościoła katolickiego - w tym święty Tomasz z Akwinu - czerpali z nauk szyickich uczonych, tj. budowali system katolicki inspirując się naukami szyizmu. Rozumiem, że chodzi o przełom XII i XIII wieku, kiedy wraz z dotarciem Arabów do Europy, nasz kontynent wzbogacił się o nauki Arystotelesa, które wcześniej na tyle zafascynowały muzułmańskich uczonych, że obficie z tej myśli czerpali przy tworzeniu własnej kultury… Ogromny wpływ na kształtowanie myśli w tamtym czasie miał szyicki filozof Awicenna11 . Święty Tomasz z Akwinu korzystał z nauk Awicenny, bazując na jego myśli próbował wyjaśnić moc działania chrześcijaństwa poprzez jego naukę. I dlatego właśnie pod względem metodologii szyci w islamie są odpowiednikami katolików w chrześcijaństwie. W obu przypadkach używa się też podobnej terminologii. Z tego powodu można by szyitów nazwać czymś w rodzaju "katolickich" muzułmanów. Do szyitów zalicza się także alawitów z Syrii i tym tłumaczy się często poparcie dla Prezydenta Syrii Baszszara al-Asada. Czy można się dowiedzieć kim są alawici? Owszem, alawici na początku swojej historii byli szyitami. Jednak ze względu na różne zawirowania polityczne alawici byli odcięci od centrów filozoficznych i religijnych szyitów, w związku z czym doszli oni do nowej interpretacji szyizmu, która jest całkowicie odrzucana przez uczonych szyickich. Uczeni szyiccy nie uznają więc alawitów za szyitów. Doktryna alawitów w pewnym sensie jest podobna do chrześcijańskiej. Chrześcijanie wierzą w Boga Ojca, Jezusa12 Syna i Ducha Świętego, który łączy Ojca i Syna. Chrześcijanie wierzą w to, że Bóg w ciele ludzkim zszedł na ziemię. Chrześcijanie mówią o bólu i cierpieniu Jezusa (as) → [patrz. przyp nr 3], szczególnie podczas ukrzyżowania, aby zmazać grzech pierwszych ludzi. Chrześcijanie uważają, że Bóg przyszedł z Nieba do swoich ludzi, do swoich stworzeń, żeby być między nimi. Podobną ideę wyznają alawici, którzy uważają, że Bóg zszedł na ziemię pod postacią Imama Alego, żeby być wśród ludzi. I szyici tego nie akceptują. Szyici uważają, że Bóg nie może zejść na ziemię i stać się człowiekiem, ponieważ jest czymś wyższym. Według szkoły szyickiej Bóg dał ludziom imamów po to, żeby byli łącznikiem zwykłych ludzi z Bogiem. Ci imamowie poprzez bliższe relacje z Bogiem posiedli specjalną wiedzę, którą Bóg im objawił. Ta wiedza miała właśnie służyć do łączenia człowieka z Bogiem. Alawici nie mogą więc należeć do szkoły szyickiej i nie są do nich zaliczani przez naszych uczonych. Oni byli u swoich korzeni szyitami, ale dzisiaj już nimi nie są. Relacje syryjsko-irańskie są teraz bardziej polityczne niż religijno-teologiczne. W przeszłości były takie próby przywrócenia ich na właściwą drogę, na przykład podczas irańskiej rewolucji, która przypadła na czasy panowania Hafiza al-Asada - ojca Baszszara. W tamtym czasie Irańczycy byli bliżej Syrii, ale ojciec Baszszara chciał wtedy pokazać, że to Irańczycy są alawitami. Czy wpływ kulturowy pochodzenia - pomiędzy Persami i Arabami - ma wpływ na stosunki pomiędzy szyitami a sunnitami? To jest zachodnie postrzeganie Islamu. Niektórzy zachodni uczeni sugerują, że szyizm jest irańską interpretacją, a sunnizm arabską, ale to nie jest poprawne. To jest interpretacja Zachodu, a nie świata Bliskiego Wschodu. Korzenie szyizmu są w Koranie i to odnosi się do czasów Proroka Muhammada. Było to jeszcze przed dotarciem islamu do Iranu. W mojej książce pt. "Iran. Kraj boskiego rozumu" wyjaśniłem, że antyczna kultura Iranu była oparta na dwóch podstawowych filarach. Jeden to był rozum, a drugi to świętość, boskość. W czasach nadejścia islamu do Iranu zwykli ludzie - nie królowie - poczuli, że islam jest tym, czego szukali. Z jednej strony to było coś boskiego, świętego, a z drugiej coś rozsądnego. I dlatego zaakceptowali islam. Po kilku latach zrozumieli, że są różne prądy w islamie. I niektórzy Irańczycy zaczęli podążać za tym islamem szyickim, bo to było to, czego szukali - czyli ten święty tekst i rozum. I właśnie ta grupa była tam bardzo aktywna. Szyizm odegrał duże znaczenie w różnych okresach historii. Islam miał czterech kalifów po Proroku Muhammadzie: Abu Bakr, Umar, Usman i Ali. Na Półwyspie Arabskim, były też dwie ważne sunnickie dynastie: Umajjadów i Abbasydów. Kiedy Abbasydzi chcieli przejąć władzę [połowa VIII wieku, przyp. AP], to do swoich celów wykorzystywali i nadużywali wierzenia Irańczyków na temat szyizmu. Zwykli ludzie uwierzyli, że to właśnie Abbasydzi szukają tej właściwej drogi szyickiej. W związku z czym Irańczycy pomogli tej dynastii dojść do władzy. I tak, w obaleniu Umajjadów, Abbasydów wsparła armia, której główną siłę stanowili właśnie Irańczycy. Jednak gdy tylko Abbasydzi znaleźli się przy władzy, zaczęli wypierać islam szyicki. Dopiero w czasach dynastii safawidzkiej - było to ok. 500 lat temu - będący u władzy Safawidzi ustanowili pierwsze szyickie państwo. Od tego czasu Iran jest pod wpływem szyizmu. Obecnie większość Irańczyków - ok 90 proc. - jest szyitami. W Azerbejdżanie szyitów jest ok. 80 proc, a w Iraku ok. 60 proc. Szyici są także w Afganistanie, Pakistanie, Indiach, Libanie czy też w bardziej odległych krajach, takich jak Chiny. Duża populacja szyitów - około miliona osób - jest także w Rosji. To mieszkający głównie w Moskwie Azerowie. Większość pochodzi z Azerbejdżanu, ale są też wśród nich Rosjanie. Na świecie jest obecnie około 1,4 miliarda muzułmanów, z czego czterysta milionów stanowią szyici, a miliard to sunnici. Z punktu widzenia polskiego obserwatora zarówno Persowie i Arabowie są muzułmanami. Dlatego Polacy często nie potrafią was rozróżnić. Mogłabym prosić o przedstawienie problemu polskiemu czytelnikowi? Polacy nie znają nawet szyizmu, w związku z czym nie odróżniają też szyitów od sunnitów. Dlaczego tak się dzieje? W 2004 roku uczestniczyłem w dużej konferencji międzynarodowej w Barcelonie, pod nazwą Parlament religii. Jeden z paneli dotyczył szyizmu. Wzięło w nim udział około osiem tysięcy osób z wielu krajów świata. Uczestnikami tej części seminarium byli przedstawiciele różnych religii, w tym chrześcijanie, muzułmanie i hindusi. Kiedy zaczęliśmy rozmawiać o szyizmie, to pierwsze pytanie jakie się pojawiło brzmiało: czym jest szyizm? A przecież byli tam także obecni wysocy rangą duchowni liderzy religijni. Ten brak wiedzy na temat szyizmu wynika zapewne z tego, że większość wśród muzułmanów stanowią sunnici. Myślę też, że w ogóle wiedza o islamie jest niewielka. A może chodzi po prostu o to, że pieniądze są w rękach Arabii Saudyjskiej [gdzie dominuje islam sunnicki, w tym wahhabizm - przyp. AP]. Jak wiadomo, Stany Zjednoczone obawiają się tych pieniędzy. W internecie dostępny jest film, pokazujący spacerującego Baracka Obamę obok króla Arabii Saudyjskiej. Na nagraniu widzimy jak prezydent Stanów Zjednoczonych maszeruje obok saudyjskiego przywódcy niczym jego sługa. O czymś to świadczy. I jeśli poszłaby pani na jakiekolwiek studia orientalistyczne, to przekona się pani, że Arabia Saudyjska stoi za finansowaniem wszelkich ośrodków orientalistycznych, właśnie po to, aby pokazywać islam, takim który oni uważają za właściwy. Podobnie jest z mediami. Dlatego pani zadaniem - jako dziennikarki - jest wziąć na siebie tę odpowiedzialność, aby wyjaśnić polskiemu czytelnikowi, czym jest szyizm, także w kontekście różnic i podobieństw między szyizmem a Kościołem katolickim. Iran z dużą niechęcią odnosi się do ruchów fundamentalistycznych takich jak Talibowie i ISIS. Przecież to także muzułmanie i to wrodzy westernizacji i liberalizmowi. Skąd więc ta niechęć? ISIS i Talibowie należą do tych grup o których wcześniej mówiłem, a Irańczycy są w grupie szyitów. ISIS i Talibowie to grupy ekstremistyczne w Islamie i są wrogami szyitów i Iranu. To z jednej strony. Z drugiej strony jesteśmy przeciw każdemu przejawowi ekstremizmu, zarówno religijnemu jak i w każdej innej postaci. Najpierw chciałbym wyjaśnić tę ideę ekstremizmu. Powinniśmy zrozumieć, że są dwie gałęzie ekstremizmu: religijny i niereligijny. Pośród tych religijnych, są trzy główne: islamski, żydowski i chrześcijański. Ekstremizm islamski, to ISIS, Talibowie, Al-Kaida. Ekstremizm żydowski to jest syjonizm. Chciałbym zaznaczyć, że nie jesteśmy przeciwko judaizmowi - żydzi żyją w Iranie, gdzie mają swoją reprezentację w parlamencie, własne świątynie, organizacje, szkoły, szpitale. Ja sam mam kolegów wśród żydowskich uczonych w Iranie i poza Iranem. My jesteśmy przeciwko syjonizmowi, bo to jest żydowski reżim Izraela. Jeśli chodzi o ten ekstremizm chrześcijański, to pojawił się on w Stanach Zjednoczonych w czasach rządów Busha. Chodzi o ruch, który my nazywamy ewangelikami. To jest taki rodzaj chrześcijańskich ekstremistów ewangelickich. Są jeszcze ekstremizmy niereligijne, np. ideologia liberalnej demokracji. Zakłada ona, że cały świat musi być pod tą ideą liberalnej demokracji. I z mojego punktu widzenia to także jest ekstremizm. Wyjaśniłem to w 2008 roku w Davos w Szwajcarii. Nagranie z mojego wystąpienia jest dostępne w internecie. Dyskutowałem o tym z byłym premierem Wielkiej Brytanii i byłym premierem Malezji i powiedziałem im dokładnie to samo. Pan Badawi, były premier Malezji potwierdził moje słowa w dyskusji. Reasumując, nie jesteśmy przeciw religii, tylko przeciwko ekstremizmowi religijnemu, który tak naprawdę występuje przeciwko religii. Tak jak ekstremizm żydowski jest przeciwko judaizmowi, chrześcijański przeciwko chrześcijaństwu, to ekstremizm muzułmański występuje przeciwko islamowi. A jaką rolę w ekstremizmie muzułmańskim odgrywa wahhabizm? Ruchy takie jak ISIS, Al-Kaida czy Talibowie, mają swoje korzenie w wahhabizmie. Wszystkie te grupy odwołują się do wahhabizmu. Czy islam i chrześcijaństwo mogą współpracować w niektórych kwestiach? Np. ochrona wartości rodzinnych i życia poczętego? Jaki jest stosunek islamu do aborcji? Jeśli chodzi o rodzinę i aborcję, mamy bardzo podobne zdanie. Aborcja jest całkowicie odrzucona przez islam (dopuszcza tylko w wyjątkowych sytuacjach, ale nie jest to łatwe do zrobienia). W islamie rodzina jest tym, na co kładzie się największy nacisk. I jak zapewne pani wie, homoseksualizm jest całkowicie odrzucony przez islam. Jest wiele podobieństw jeśli chodzi o chrześcijaństwo i islam w różnych dziedzinach, szczególnie jeśli chodzi o szyizm i Kościół katolicki. Kilka miesięcy temu byłem gościem papieża Franciszka, a dziesięć lat wcześniej spotkałem się z papieżem Benedyktem XVI. Papieżowi Franciszkowi powiedziałem, że z mojego punktu widzenia współpraca między muzułmanami a chrześcijanami, jest jak współpraca między Jezusem, a Prorokiem Muhammadem. Mamy podobne cele i wartości. Oczywiście są różnice, dotyczą one interpretacji, a często nawet nie interpretacji, a tylko terminologii. Uważam jednak, i wierzę w to, że jeśli będzie możliwość współpracy między katolikami i szyitami, to wtedy będziemy zdolni zbudować bardziej bezpieczny i bardziej pokojowy świat. Jakiś czas temu spotkałem się z przedstawicielami Watykanu z wydziału ds. pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, na czele którego stał afrykański biskup. Podczas wspólnej rozmowy zauważyliśmy, że jest bardzo dużo podobieństw jeśli chodzi o słowa, poglądy czy terminologię. Kiedy ja zaczynałem zdanie, biskup je kończył. Uzupełnialiśmy się nawzajem i powtarzaliśmy swoje słowa. Biskup powiedział, że islamska kultura jest mu bardzo bliska, że jest dużo pól do współpracy między nami. A jeśli chodzi o Polskę? To jest moja pierwsza wizyta w Polsce. Podczas tych kilku dni zauważyłem, że katolicyzm jest bardzo zakorzeniony w tym kraju. Właśnie ta religijność obu narodów jest potężnym polem do współpracy między Polską i Iranem. Wcześniej mieliśmy ekonomiczną współpracę, ale teraz nadszedł czas na współpracę religijno-kulturalną. I mam nadzieję, że będę mógł pomóc w drodze do tego. W różnych krajach próbowałem utworzyć takie centra do spraw współpracy między dwoma religiami. W 2002 roku byłem jednym z założycieli Światowego Stowarzyszenia Liderów Religijnych. Przedstawicielstwo tej organizacji mieści się w Nowym Jorku. Działam w ruchach religijnych na całym świecie. Uczestniczyłem w Konferencji Parlamentów Religijnych w Barcelonie, Konferencji Dialogów w Kazachstanie (2006 rok), Konferencji Międzyreligijnego Dialogu pomiędzy Iranem i Rosją, Międzynarodowym Dialogu między Iranem a Grecją (były arcybiskup Grecji jest moim przyjacielem). Uważam, że jest bardzo dużo możliwości do współpracy na polu religijno-kulturalnym między Polską i Iranem. Mam nadzieję, że przedstawiciele Kościoła w Polsce będą gotowi do takiej współpracy. Mam też nadzieję, że polskie media odegrają w tym pozytywną rolę, podobnie jak uniwersytety i centra naukowe. Liczę, że dzięki organizacjom religijnym, mediom i centrom naukowym będzie można przyspieszyć współpracę, że będziemy mogli działać wspólnie i założyć jakiś ruch, także w celu wspólnego działania na rzecz międzynarodowego bezpieczeństwa. 1. Muhammad - po polsku Mahomet - znaczy Wychwalony albo Wysławiony. Chociaż samo słowo jest czysto arabskie, jako imię nie było spotykane w tamtych czasach u Arabów. Muzułmanie bez względu na swoje pochodzenie i kraj w którym mieszkają używają jego rdzennej nazwy, nie wymieniając na inne języki. 2. skr. saws - salla Allahu alayhi wa-alihi wa-sallam. Ajatollah używał tych zwrotów za każdym razem kiedy wymieniał imię Proroka Muhammada. Muzułmanie wymawiają w języku arabskim tę formułę, która oznacza: Niech pokój i błogosławieństwo Boga będą z nim i jego rodziną. 3. skr. as - alayhi as-salam. Wspominając imiona pozostałych proroków (w tym Jezusa, którego muzułmanie również uważają za proroka) oraz 12 imamów wypowiada się tę formułę w języku arabskim, która oznacza: Niech pokój będzie z nim. 4. sunna - zbiory hadisów - opowieści z życia Proroka Muhammada (zm. 632), opisujące jego słowa i czyny, przekazywane przez kolejnych narratorów. 5. zaheri - sunnicka szkoła prawna, funkcjonująca w okresie średniowieczna. Charakteryzowała się skrajnie dosłowną interpretacją tekstów religijnych. 6. hanbalizm - jedna z czterech głównych szkół w islamie sunnickim, jego nazwa wywodzi sie od jej założyciela, teologa Ahmada Ibn Hanbala (zm. 855). Jest to najbardziej rygorystyczna i konserwatywna ze szkół. Cechuje się dosłowną interpretacją Koranu oraz wybranych hadisów(sunny) nie dając pola dla indywidualnego osądu prawników. 7. wahhabizm - ruch polityczno-religijny, który wyłonił się w XVIII w Arabii. Twórcą był Muhammad ibd Abd al-Wahhab (zm. 1792). Przez szyitów uznawani za sektę. 8. ISIS - współczesna organizacja terrorystyczna (tzw. Państwo Islamskie) działająca na terytorium Syrii i Iraku. 9. hanafizm - jedna z czterech głównych sunnickich szkół prawa muzulmańskiego, wywodzącej się od teologa Abu Hanify (zm. 767). Jest uważana za mniej rygorystyczną niż inne szkoły, gdyż obok przestrzegania norm Koranu i tradycji muzułmańskiej (sunna) dopuszcza także indywidualny osąd prawników przy rozstrzyganiu pewnych norm lub kwestii prawnych. 10. takfiri - ekstremiści, którzy oskarżają innych muzułmanów o bycie kafirem - niewierzącym, niewiernym - tylko dlatego, że nie zgadzają się z ich ideologią. Oskarżenia dotykają nie tylko muzułmanów, ale również wyznawców innych religii, np. chrześcijan. 11. Awicenna - wybitny filozof i lekarz (ur. 980, zm. 1037), pochodził z rodziny o korzeniach irańskich. 12. Jezus - Jego osoba zajmuje w religii muzułmańskiej bardzo ważne miejsce. W przeciwieństwie jednak do chrześcijan, muzułmanie nie uważają Jezusa za Boga, czy Syna Boga, a za jednego z najważniejszych Proroków zesłanych kiedykolwiek przez Boga (Koran: 5:72-76, 5:116-117, 4:170-172). Nie wierzą również w Jego ukrzyżowanie (4:156-159, 3:51-55), natomiast oczekują Jego ponownego przyjścia pod koniec czasów (43:51-66). Muzułmanie wierzą w niepokalane poczęcie Jezusa (3:42-47, 3:59). Matka Jezusa - Maria jest uznawana w islamie za jedną z najwspanialszych kobiet w tym świecie i przyszłym, której Koran poświęca cały rozdział nazywając go jej imieniem (Koran: sura 19:Mariam). Wywiad pierwotnie ukazał się na portalu Opinie przedstawione przez ajatollaha Tehraniego nie wyrażają stanowiska ani poglądów redakcji.
Warto pamiętać, że chrześcijaństwo jest rzeczywistością zupełnie nową i jedyną w swoim rodzaju wśród wszelkich religii - tak nową, że może nie powinniśmy nazywać chrześcijaństwa religią, ale trzymać się terminologii zaczerpniętej z Dziejów Apostolskich i nazywać je po prostu drogą. Na tej drodze ważny jest też post
Różnica między protestantem a chrześcijaninem - Życie Zawartość: Protestant kontra chrześcijanin Protestant jest w takim samym stopniu chrześcijaninem, jak katolikiem. W umysłach niektórych ludzi panuje błędne przekonanie, że protestant jest wyznawcą innej religii niż chrześcijaństwo. Oczywiście istnieją zarówno podobieństwa, jak i różnice między katolikiem a protestantem, gdyby traktować ich jako wyznawców różnych wyznań w ramach tej samej religii chrześcijańskiej, ale raczej głupotą jest myślenie o protestantach jako o przynależności do jakiejkolwiek innej religii poza Chrześcijaństwo. Przyjrzyjmy się to stara religia, która była religią zachodniego świata przez ostatnie 2000 lat. Dziś jest rozpowszechniony na całym świecie i ma ponad 2 miliardy obserwujących na całym świecie. Osoba wyznająca tę monoteistyczną religię, która obraca się wokół życia i ofiar Jezusa, nazywana jest chrześcijaninem. Wszyscy chrześcijanie wierzą, że Jezus jest synem Bożym, który został posłany na ziemię, aby prowadzić ludzi ku zbawieniu. Jego ewangelie są zawarte w formie przekazów w Biblii, która jest najświętszą księgą lub pismem chrześcijan. Chrześcijanie również wierzą w doktrynę o Trójcy, zgodnie z którą w Bogu są trzy osoby, takie jak Bóg Ojciec, Bóg Syn i Duch Święty. Na świecie jest 2,2 miliarda chrześcijan, którzy stanowią prawie jedną trzecią populacji świata. protestantProtestant to chrześcijanin, który nie wyznaje wyznania katolickiego, ale raczej wyznaje protestantyzm, denominację, która powstała w wyniku ruchu reform zapoczątkowanego w Niemczech i we Francji w XVI wieku. Członek tej denominacji wierzy w autorytet i wystarczalność Biblii, chociaż pozostaje chrześcijaninem, ponieważ wierzy w Chrystusa jako Mesjasza ludzkości. W XVI wieku istniała tendencja Kościoła do sprzedawania odpustów, praktyki, w ramach której kościół mógł udzielać pełnego lub częściowego odpuszczenia grzechów popełnionych przez jednostkę. Dokonano tego pod pretekstem budowy Bazyliki św. Piotra w Rzymie. O tę i wiele innych reform zabiegał Marcin Luter, przybijając do drzwi ówczesnych kościołów chrześcijańskich tekst zatytułowany 95 tez, Marcin Luter i jego zwolennicy nie zbuntowali się przeciwko chrześcijaństwu, ale starali się je zreformować od wewnątrz. Jednak później zostali zmuszeni do ogłoszenia oddzielenia od Kościoła katolickiego. Wiadomo, że protestanci różnią się od katolików pod wieloma względami. Nie podpisują się pod autorytetem papieskim i nie uważają jego wyjaśnienia Biblii za niepodważalne lub nieomylne. Protestanci również nie uważają Biblii za ostatnie słowo i wierzą, że dobre uczynki są niezbędne do zbawienia. Nie traktują Maryi Panny jako Matki Bożej, a także nie wierzą w wymuszony celibat księży. Jaka jest różnica między protestancką a chrześcijańską?• Rozróżnienie między chrześcijaninem a protestantem oznacza rozróżnienie między samochodem a fordem, ponieważ protestanci są wyznawcami denominacji chrześcijaństwa, która powstała w wyniku ruchu reformatorskiego w Niemczech kierowanego przez Marcina Lutra.• Powszechnie uważa się, że protestanci różnią się od chrześcijan uważanych za katolików.• Katolicy wierzą w papieski autorytet i znaczenie tradycji w ich religii, podczas gdy protestanci wierzą, że wystarczająca wiara w Jezusa wystarcza do usprawiedliwienia. Nie wierzą też, że Papież jest nieomylny. rane przez katolika z innym katolikiem lub niekatolikiem, ale ochrzczonym, oraz (§3) małżeństwo zawierane przez katolika ze stroną nieochrzczoną. Kanon 1118 określa też miejsce zawarcia takiego małżeństwa. Małżeństwo między katolikami „winno być” zawierane w Kościele parafialnym – ośrodku liturgicznego życia, PRwOi.
  • fxnway84ia.pages.dev/93
  • fxnway84ia.pages.dev/56
  • fxnway84ia.pages.dev/25
  • fxnway84ia.pages.dev/28
  • fxnway84ia.pages.dev/1
  • fxnway84ia.pages.dev/56
  • fxnway84ia.pages.dev/58
  • fxnway84ia.pages.dev/14
  • różnica między katolikiem a chrześcijaninem